L
Alas! I took me servants: I was proud
Of prose and of the neat, the cunning rhyme,
But all their inclination was the crime
Of scattering my treasure to the crowd.
Αλίμονο! Πήρα υπηρέτες: ήμουν περήφανος
Για τα πεζά και για την τάξη, τους έξυπνους στίχους,
Αλλά ρέπανε στο έγκλημα
Της διασποράς των θησαυρών μου στο πλήθος.
LI
And yet – and yet this very seed I throw
May rise aloft, a brother of the bird,
Uncaring if his melodies are heard –
Or shall I not hear anything below?
Κι όμως – κι όμως αυτός ακριβώς ο σπόρος που ρίχνω
Μπορεί ν’ ανέβει ψηλά, του πουλιού αδελφός,
Αδιαφορώντας αν οι μελωδίες του ακουστούν –
Ή μήπως εγώ από κάτω δεν θα μπορώ να τις ακούω;
LII
The glazier out of sounding Erzerum,
Frequented us and softly would conspire
Upon our broken glass with blue-red fire,
As one might lift a pale thing from the tomb.
Μακριά απ’ τους ήχους τού Ερζερούμ,
Ο υαλουργός που συχνάζαμε, μπορούσε εύκολα να συνωμοτεί,
Με την κοκκινομπλέ του φλόγα, στα σπασμένα μας γυαλιά επάνω,
Σα να μπορούσε κανείς να σηκώσει ένα πράγμα χλωμό από τον τάφο.
LIII
He was the glazier out of Erzerum,
Whose wizardry would make the children cry –
There will be no such wizardry when I
Am broken by the chariot-wheels of Doom.
Αυτός ήταν ο υαλουργός έξω απ’ το Ερζερούμ,
Τα μαγικά τού οποίου θα κάνανε τα παιδιά να κλαίνε –
Δεν θα υπάρχει τέτοια μαγεία όταν εγώ
Θα ‘χω συντριβεί απ’ τους τροχούς τού άρματος τής Μοίρας.
Πηγή: gutenberg.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου