LXXXI
"There is no God save Allah!"--that is true,
Nor is there any prophet save the mind
Of man who wanders through the dark to find
The Paradise that is in me and you.
«Δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός απ’ τον Αλλάχ!» – αυτό είναι αλήθεια,
Ούτε άλλος προφήτης εκτός απ’ το μυαλό
Του ανθρώπου που περιπλανιέται στο σκοτάδι για να βρει
Τον Παράδεισο που βρίσκεται μέσα μου και μέσα σου.
LXXXII
The rolling, ever-rolling years of time
Are as a diwan of Arabian song;
The poet, headstrong and supremely strong,
Refuses to repeat a single rhyme.
Κυλούν τα χρόνια, αέναα κυλούν
Όπως μια συλλογή αραβικών ποιημάτων·
Ο ποιητής, ισχυρογνώμων και εξαιρετικά δυνατός,
Και μια ομοιοκαταληξία αρνείται να επαναλάβει.*
LXXXIII
An archer took an arrow in his hand;
So fair he sent it singing to the sky
That he brought justice down from – ah, so high!
He was an archer in the morning land.
Ένας τοξότης πήρε ένα βέλος στο χέρι του·
Τόσο ήταν όμορφο που το ‘στειλε τραγουδώντας στον ουρανό
Και κατέβασε τη δικαιοσύνη από -- αχ, τόσο ψηλά!
Τοξότης ήτανε στην πρωινή γη.
LXXXIV
The man who shot his arrow from the west
Made empty roads of air; yet have I thought
Our life was happier until we brought
This cold one of the skies to rule the nest.
Ο άνθρωπος που έριξε το βέλος του από τη δύση
Έφτιαξε άδειους δρόμους από αέρα· ακόμα σκέφτηκα
Πως η ζωή μας ήταν πιο ευτυχισμένη μέχρι που φέραμε
Αυτόν τον κρύο από τους ουρανούς για να κυβερνήσει τη φωλιά.
LXXXV
Run! follow, follow happiness, the maid
Whose laughter is the laughing waterfall;
Run! call to her--but if no maiden call,
'Tis something to have loved the flying shade.
Τρέξε! ακολούθησε, την ευτυχία ακολούθησε, την κόρη
Που το γέλιο της είναι ο γελαστός καταρράκτης·
Τρέξε! φώναξέ την – αλλά αν κόρη καμιά δεν ανταποκριθεί,
Κάτι υπάρχει που έχεις αγαπήσει: την ιπτάμενη σκιά.
* Αξίζει να γίνει αντιπαραβολή με το απόσπασμα τού κορυφαίου των φιλοσόφων, τού Ηράκλειτου:
Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν· ἀλλ' ὀξύτητι καὶ τάχει μεταβολῆς σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει (μᾶλλον δὲ οὐδὲ πάλιν οὐδ' ὕστερον, ἀλλ' ἅμα συνίσταται καὶ ἀπολείπει) καὶ πρόσεισι καὶ ἄπεισι.
Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι ούτε να αγγίξουμε δυο φορές μια θνητή ουσία, γιατί σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται με την οξύτητα και την ταχύτητα τής μεταβολής, (και μάλιστα όχι πάλι, ούτε αργότερα, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και χάνεται) και πλησιάζει κι απομακρύνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου