Ισίδωρος Πόσδαγλης - Πατριωτική Οικονομική Πολιτική

Από το άρθρο του Λογοτεχνικού ηλεκτρονικού περιοδικού 24Γράμματα:
Το “χαμένο” βιβλίο του Ισίδωρου Πόσδαγλη και άλλα παραμύθια για μεγάλα (και ευήθη) παιδιά.


Επειδή υπάρχουν Έλληνες

- που διαβάζουν και πιστεύουν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε: «Της των δε ενόντων ρευστήν δύναμιν, εις κραταιάν θέσιν ισοκλίνουσα παν εν τη δομή των σμικρών μορίων πλέγμα ουσίας μέγεθος έστι τάδε: η της μάζης πολλαπλότητα εν διαδοχή, δις, μετά μεγέθους τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την μονάδα του χρόνου» που δεν είναι τίποτε άλλο από τη σχέση που συνδέει τη μάζα ενός σώματος με τη συνολική ενέργεια που περιέχεται σε αυτό και εισήχθη από τον Einstein στις αρχές του 20ου αιώνα στα πλαίσια της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας και αναφερόμαστε στην γνωστή Ε=MC2,

- που μόλις πριν 12-13 χρόνια θεωρούσαν ότι στο Χρηματιστήριο κάποιοι εγκατέστησαν μία μηχανή να μοιράζει εκατομμύρια,

- που σήμερα διαβάζουν και πείθονται ότι κάποιος εξειδικευμένος σε οικονομικές εκδόσεις οίκος (σ.σ Μπιστιρλής), ο οποίος μάλλον ήταν τόσο εξειδικευμένος που κανείς ποτέ πριν δεν τον ήξερε (σ.σ. σε καμία μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο δεν βρέθηκε τίποτα σχετικό), στον οποίο εκδόθηκε το 1952 η «Πατριωτική Οικονομική Πολιτική» του Ισίδωρου Πόσδαγλη (που ω! τι σύμπτωση και για αυτόν δε θα βρείτε τίποτα «άλλο» «αλλού», εκτός φυσικά από τις βιβλιοθήκες, αν καταφέρετε και τρυπώσετε, των υψηλόβαθμων στελεχών, στις πολυεθνικές και στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα), στην οποία «Πατριωτική Οικονομική Πολιτική» αποκαλύφτηκε το τι σχεδίαζαν για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και του Ευρωπαϊκού νότου (*) , σε βάθος πολλών δεκαετιών και που, προφανώς!, γνωρίζει μία συγκλονιστική επαλήθευση στις μέρες μας,

ε τότε ναι!, αυτά μας αξίζουν και χειρότερα.

(*) Μεταφέρουμε όπως τα διαβάσαμε σε διάφορα site που αναπαρήγαγαν το θέμα: «Όταν τα δανεισμένα κεφάλαια του διεθνούς καπιταλισμού βρεθούν στο όριο της απόδοσής τους τότε ακολουθεί μια απομείωση του Εθνικού Χρέους, που επιβάλλουν δια της βίας. Τότε θα επικαλεστούν την ανάγκη πλέριας συμμετοχής όλων των δανειστών, εννοώντας μ’ αυτά τα λόγια ότι πρέπει να πληρώσουν οι αποταμιεύσεις των εργατών, των αγροτών και του λαού. Κυλάνε έτσι το χρέος τους από το Κράτος που στέρεψε από απόδοση στο γόνιμο χωράφι του αγρότη για να πάρουν κι από εκεί κέρδη.[...] Όταν η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο θα φτιάσει το Νόμισμα για να απορροφήσει τα λαϊκά κεφάλαια, τότες θα στραφούν προς την Ελλάδα να της κόψουν το Χρέος που θα της έχουν φορτώσει, με σκοπό να τραβήξουν από τους εργαζόμενους και τους αγρότες ότι θα έχουν μαζέψει από το τέλος του Πολέμου και μετά». (σελίδα 22)
«Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία θα γίνουν στόχος του διεθνούς κεφαλαίου μόλις φτιάσουνε το Νόμισμα. Το άθροισμα των δικών τους χρεών – που με τέχνη και κόπο θα τους έχουν φορτώσει – θα ισορροπεί, θα αντιπροσωπεύει το Χρέος μιας ψευτο-ένωσης, ώστε να ισοφαρίζει τα κέρδη των Γερμανο-Γάλλων και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους.». (σελίδα 24)


ΥΓ. Στο εξώφυλλο παραδεχόμαστε ότι έγινε πολύ καλή δουλειά. Υποθέτουμε βέβαια ότι βγήκε θαμπό γιατί ο ψηφιοποιητής θαμπώνει τα εξώφυλλα με βάση τη χρονολογία έκδοσης, αλλά ο σχεδιαστής, όπως έχει ήδη επισημανθεί και σε ανώνυμο σχόλιο σε άλλο site, ξέχασε ότι το 1952 δεν είχε καθιερωθεί ακόμα το μονοτονικό. Μια ματιά στη λέξη Οικονομική στο εξώφυλλο αρκεί.

Εδώ το δεύτερο μέρος.