(απόσπασμα από ένα γράμμα ή, το πιο πιθανόν, email)
...Όπως θα θυμάσαι αυτό που με ενδιέφερε ήταν να ήσασταν εσείς καλά και να μην σας έλλειπε τίποτα. Να νοιώθετε περήφανοι και ασφαλείς.
Θυμάσαι πόσο ωραία αισθανόσουνα, όταν πηγαίναμε το Πάσχα στο χωρίο με τη δίλιτρη μπέμπα (έτσι την έλεγε η αδελφή σου) και με πόση περηφάνια μας χαιρετούσαν οι παππούδες σου; Μην κοιτάς μετά που κυκλοφορούσε με μπέμπα και η κουτσή Μαρία, εγώ ήμουν ο πρώτος που πήγε με δίλιτρη μπέμπα στο χωρίο.
Το πρώτο μας σπίτι ήταν μικρό. Ούτε 90 τετραγωνικά. Όταν πια εσύ και η αδελφή σου μεγαλώσατε έπρεπε να πάμε σε μεγαλύτερο. Να έχετε όσο χώρο θέλετε. Από ένα μεγάλο δωμάτιο με τα πάντα. Τηλεόραση, υπολογιστή, στερεοφωνικό! Τα πάντα!
Και στο χωρίο επίσης όταν πηγαίναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και λίγο το καλοκαίρι να ξεκουραζόμαστε. Ζηλεύατε τα ξαδέλφια σας που εμείς δε χωράγαμε στο πατρικό του παππού ενώ αυτοί είχαν καινούργιο δίπλα στη θάλασσα. Φτιάξαμε, ναι για σας το φτιάξαμε!, 200 τετραγωνικά μεζονέτα στο καλύτερο σημείο. Στην πλαγιά μέσα στο δάσος και μόλις 500 μέτρα από τη θάλασσα. Καλύτερο κι από της Αθήνας!
Στα καλύτερα σχολεία σας πήγαμε. Τίποτα δεν σας έλειψε. Ούτε τα φροντιστήρια ούτε οι ξένες γλώσσες. Είμαι περήφανος που τα καταφέρατε, κι εσύ και η αδελφή σου, και αυτό οφείλεται πρώτα σε σας που προσπαθήσατε αλλά και σε μένα και τη μητέρα σας, που ό,τι κάναμε το κάναμε για σας.
Ούτε εμένα ούτε τη μητέρα σας μας τάισε το δημόσιο και ούτε και τα πήραμε ποτέ. Μόνο δίναμε. Δουλεύαμε και δίναμε. Παντού! Σε εφορίες, σε πολεοδομίες, σε νοσοκομεία. Παντού! Παντού έπρεπε να δίνουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Δουλεύαμε όλη τη μέρα για σας και τα καταφέραμε.
Πέτρο μου δε θα σε κουράσω άλλο.
Ξέρω ότι οι υποχρεώσεις σου με την οικογένειά σου και τις δουλειές σου είναι πολλές κι εκεί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Όμως έχετε να έρθετε, και εσύ και η αδελφή σου, πάνω από πέντε χρόνια.
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Δεν μπορώ να βρω ούτε νοικάρη για τον πάνω όροφο. Εμένα με την μητέρα σας μας φτάνει και μας περισσεύει το ισόγειο. Ένα δυο που είδα δεν μου άρεσαν. Το σπίτι επίσης στο χωρίο ρήμαξε. Το έχουν ανοίξει και δυο φορές και την πόρτα την έχω δέσει πρόχειρα με λουκέτο. Εγώ τώρα πια δε μπορώ και λεφτά δεν υπάρχουν καθόλου. Μου το ζήτησαν για 40 χιλιάδες και άμα μου αρέσει. 40 χιλιάδες, Πέτρο! Τόσο μου είχε στοιχίσει μόνον η μάντρα μπροστά και η περίφραξη. Τι να κάνω; Να το δώσω; Αν τουλάχιστον ήξερα ότι κάποτε θα ‘ρθείτε και θα το φτιάξετε...
---------------------------------------------------------------------------
Το 2009, από τους 2.600.000 μη μισθωτούς (δηλαδή τους κάθε λογής ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες, αγρότες και εισοδηματίες) το 83,02% δήλωσε ετήσιο εισόδημα λιγότερο των 10.000 ευρώ (δηλαδή κάτω από το αφορολόγητο όριο).
...Όπως θα θυμάσαι αυτό που με ενδιέφερε ήταν να ήσασταν εσείς καλά και να μην σας έλλειπε τίποτα. Να νοιώθετε περήφανοι και ασφαλείς.
Θυμάσαι πόσο ωραία αισθανόσουνα, όταν πηγαίναμε το Πάσχα στο χωρίο με τη δίλιτρη μπέμπα (έτσι την έλεγε η αδελφή σου) και με πόση περηφάνια μας χαιρετούσαν οι παππούδες σου; Μην κοιτάς μετά που κυκλοφορούσε με μπέμπα και η κουτσή Μαρία, εγώ ήμουν ο πρώτος που πήγε με δίλιτρη μπέμπα στο χωρίο.
Το πρώτο μας σπίτι ήταν μικρό. Ούτε 90 τετραγωνικά. Όταν πια εσύ και η αδελφή σου μεγαλώσατε έπρεπε να πάμε σε μεγαλύτερο. Να έχετε όσο χώρο θέλετε. Από ένα μεγάλο δωμάτιο με τα πάντα. Τηλεόραση, υπολογιστή, στερεοφωνικό! Τα πάντα!
Και στο χωρίο επίσης όταν πηγαίναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και λίγο το καλοκαίρι να ξεκουραζόμαστε. Ζηλεύατε τα ξαδέλφια σας που εμείς δε χωράγαμε στο πατρικό του παππού ενώ αυτοί είχαν καινούργιο δίπλα στη θάλασσα. Φτιάξαμε, ναι για σας το φτιάξαμε!, 200 τετραγωνικά μεζονέτα στο καλύτερο σημείο. Στην πλαγιά μέσα στο δάσος και μόλις 500 μέτρα από τη θάλασσα. Καλύτερο κι από της Αθήνας!
Στα καλύτερα σχολεία σας πήγαμε. Τίποτα δεν σας έλειψε. Ούτε τα φροντιστήρια ούτε οι ξένες γλώσσες. Είμαι περήφανος που τα καταφέρατε, κι εσύ και η αδελφή σου, και αυτό οφείλεται πρώτα σε σας που προσπαθήσατε αλλά και σε μένα και τη μητέρα σας, που ό,τι κάναμε το κάναμε για σας.
Ούτε εμένα ούτε τη μητέρα σας μας τάισε το δημόσιο και ούτε και τα πήραμε ποτέ. Μόνο δίναμε. Δουλεύαμε και δίναμε. Παντού! Σε εφορίες, σε πολεοδομίες, σε νοσοκομεία. Παντού! Παντού έπρεπε να δίνουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Δουλεύαμε όλη τη μέρα για σας και τα καταφέραμε.
Πέτρο μου δε θα σε κουράσω άλλο.
Ξέρω ότι οι υποχρεώσεις σου με την οικογένειά σου και τις δουλειές σου είναι πολλές κι εκεί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Όμως έχετε να έρθετε, και εσύ και η αδελφή σου, πάνω από πέντε χρόνια.
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Δεν μπορώ να βρω ούτε νοικάρη για τον πάνω όροφο. Εμένα με την μητέρα σας μας φτάνει και μας περισσεύει το ισόγειο. Ένα δυο που είδα δεν μου άρεσαν. Το σπίτι επίσης στο χωρίο ρήμαξε. Το έχουν ανοίξει και δυο φορές και την πόρτα την έχω δέσει πρόχειρα με λουκέτο. Εγώ τώρα πια δε μπορώ και λεφτά δεν υπάρχουν καθόλου. Μου το ζήτησαν για 40 χιλιάδες και άμα μου αρέσει. 40 χιλιάδες, Πέτρο! Τόσο μου είχε στοιχίσει μόνον η μάντρα μπροστά και η περίφραξη. Τι να κάνω; Να το δώσω; Αν τουλάχιστον ήξερα ότι κάποτε θα ‘ρθείτε και θα το φτιάξετε...
---------------------------------------------------------------------------
Το 2009, από τους 2.600.000 μη μισθωτούς (δηλαδή τους κάθε λογής ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες, αγρότες και εισοδηματίες) το 83,02% δήλωσε ετήσιο εισόδημα λιγότερο των 10.000 ευρώ (δηλαδή κάτω από το αφορολόγητο όριο).
