Τακούνια καίγονται στο φούρνο [Χαριτίνη Ξύδη]

Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω… Σ' ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα… Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου… Σ' ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ' ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει «είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη». Σ' ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο, μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού, διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα τού βίου και ο τονισμός του.

------------------------------------------

(απόσπασμα από το Κοντινό Πλάνο)

Έτσι που λες. Το συζητάς καμιά φορά.
Ειπώνεται και η πίκρα της Ανατολίας διαφορετικά.
Συνεχίζεται το νουάρ και το μπλανς.
Στα βυθισμένα στη γη ανάκτορα.
Στη σπουδαία θυσία στο κεφαλόσκαλο
κατά το Κούρμπαν Μπαϊράμι-
πυροβολισμοί στον αέρα για τη γιορτή.
Μπορείς τώρα να πάρεις στα χέρια σου
τον ανατολικό μου κόσμο και να τον περιφέρεις
σε αμανέδες και σπαράγματα,σ τα στενά του Ακσαράι,
στα μικρομάγαζα,στα μισογκρεμισμένα τείχη,
στις θέρμες, στα ρωμαϊκά ερείπια,
στα καφενεία με τους ναργιλέδες;
Επειδή σ’ αγαπούσα στο μεσαίωνα της Πόλης
επέστρεφες όπως κι εγώ γιατί η ζωή
στο σκοτάδι δεν μας έφτανε.
Μαυρόασπρα από παλιά αγαπιόμαστε.

Πληροφορίες: εδώ

... καλοτάξιδο!