Πάλι εσύ, το πρώτο βουνό [Γιώργος Βέης]

Πάλι εσύ, το πρώτο βουνό.

στη Νατάσα Κεσμέτη

Μου είπαν να σε προσέξω, ναι, είσαι ο Υμηττός
η θέα του παράδοξου, του φαλακρού φευ, ένα
τίποτα στην απεραντοσύνη των τοπίων μου
συντροφικός χωρίς να στο ζητώ, το παιχνιδάκι

που η μητέρα μού εμπιστεύτηκε πολύ νωρίς

στα πρώτα βήματα στο χάος, «εκεί το μέλι μας
εκεί αίμα λαβωμένων τσακαλιών», βουναλάκι
των διαψεύσεων, των λαθών, των ματαιωμένων

σχεδίων για τη θάλασσα για όλους τους έρωτες

που ξεκίνησαν θεοί κι έγιναν βροχή κίτρινη
χωράφια λάσπη όνειρα φαγωμένα στις άκρες

ή μήπως στοίχημα, ανανέωση ορμής είσαι

χαζό όρος, με κάνεις τώρα, κοντά στα εξήντα,
να μαζεύω πάλι πετραδάκια της σοφής τρέλας.