(χωρίς τίτλο) [Πόπη Συνοδινού]

Μαγεία η έλξη κι αθάνατη
καυτή σαν ήλιος που γελά αρπάζοντας τις στέγες,
ωραίος είσαι σαν την πορφύρα την αθάνατη
μυσταγωγικές οι προσφορές σου στο Πέλαγος,
εγώ σκέπτομαι τι θα ‘ταν το Πέλαγος αν μόνο του έστεκε,
... η ποίηση τι θα ‘ταν αν μια θεά μόνη της ήταν κι έβλεπε σαν τον Νάρκισσο την ψυχή της,
όλα τα πλάσματα θέλουν υλικά να λιώσουν τα φαρμάκια τους,
όλα ζητούν να ξοδιάσουν σαν απεγνωσμένα την χάρη και την ομορφιά που κρύβουν κάτω από τα
                                                                                                                         πέπλα τους,
σιγοντάρω στην χαρά,
στην δύναμη που έχει ο άνθρωπος να κάνει έργο την λύπη,
αθάνατα όλα αυτά και στέκουν δαγκωμένα ,
σαν το μήλο που κάποιος κακός παραμυθάς έκανε ιστορία αμαρτίας και αγιοσύνης,
να φοβούνται αυτοί που νιώθουν τον κόσμο παράταιρο από την ύπαρξη τους...
να λατρεύουν αυτοί που τον κόσμο μέσα τους τον έχουν...