Γη [Γιώργος Βέης]

Γη.

Έλα, είναι καθαρή ως πέρα η παραλία,
την ακούς, δεν την έχεις, απλώς σε αναγνωρίζει

θέλει να σου δείξει την έκπληξη τα καλά νέα

υπάρχει όπως οι βεβαιότητες των πλανητών

από εδώ μπορεί ν’  αρχίσει το ταξίδι λόγος

στους ορίζοντες του στήθους, στη μετώπη δάφνη

ορυζώνες, αφροί φιλόξενοι, κύματα σπονδών

στη στροφή ο Ινδικός, της Κένυας τα φώτα

η στεριά από στοργή, η άμμος από μάλαμα

γίνεσαι με το θαλασσινό νερό ο φύλακας

των μέτρων, των διαστάσεων, των ονείρων όλων

καθώς κομήτες θα συναντήσουν μόνο τη σκέψη

μας τη ώρα αυτή ∙ έλεος, η τύχη, η δόξα

είναι γεμάτη φως ακόμα η γλώσσα μας νησί.

(αντί επιμύθιου)

«Το ποίημα, καλέ μου, πρέπει να λέει μια ιστορία,

να έχει αρχή, μέση και φινάλε,

έναν έστω υποτυπώδη μύθο,

κάτι τέλος πάντων

που ν’ αφήνει τη γεύση μιας αφήγησης»,

μου έλεγε συχνά τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης Βαρβέρης.

Κι είχε δίκιο όπως πάντα άλλωστε.

Το ποίημα συνιστά στο διηνεκές μια περιπέτεια,

μια παρατεταμένη σκιαμαχία με το ανείπωτο.

Γιώργος Βέης.