(δημοσιεύτηκε εδώ: 24grammata)
Η εποχή που η μουσική και το τραγούδι πήγαζαν συνολικά είτε από την κοινότητα είτε από μία ομάδα ανθρώπων με ίδια ταξική προέλευση (μέσω της οποίας εξέφραζαν τον κοινό τους πόνο) κι εκτελούνταν από τους τεχνίτες οργανοπαίχτες έχει παρέλθει.
Καμία μουσική ποτέ (ως συνολική έκφραση) δεν έφτασε αυτή τη λαϊκή μουσική που γεννήθηκε στις μικρές κοινότητες ή στα όρια των αστικών κέντρων. Είναι μουσικές που όταν τις νοιώσεις, αισθάνεσαι να διατρέχουν και διαπερνούν όλο σου το σώμα και αυτή η αίσθηση δεν είναι μία επίπλαστη προσωρινή κατάσταση (μέχρι το επόμενο σουξέ) και τη βιώνεις ακόμα και σήμερα που δεν τις ακούς στο περιβάλλον και τις συνθήκες που γεννήθηκαν.
Σήμερα κυριαρχεί το ατομιστικό στοιχείο, το οποίο συντηρείται από το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα αφού μόνο με τον τρόπο αυτό και ιδίως με τα λεγόμενα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη είναι οικονομικά δικαιώματα αναπτύσσεται οικονομικό ενδιαφέρον και συνθήκες κέρδους. Συνθήκες κέρδους που ως αυτοσκοπός δε(ν) συνάδουν ούτε με τη μουσική ούτε με την ποίηση, την τέχνη γενικότερα.
Ο δημιουργός, όχι μόνο στη μουσική, δεν είναι υποχρεωμένος και αν θέλουμε να ήμαστε ειλικρινείς δε(ν) μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα.
Ο δημιουργός είναι ένας εκφραστής, ένας τυπογράφος, των συναισθημάτων, των ονείρων και των σκέψεών του και ωραίος δημιουργός αυτός που το έργο του όχι μόνο αγγίζει, αλλά διαπερνά κάθε μέρος του σώματός αυτόν ο οποίος εκτέθηκε στο έργο του , επηρεάζοντας μάλιστα τον τρόπο σκέψης του, και ο οποίος το ποιεί εκ νέου μέσα του καθιστώντας το κτήμα του. Ο όρος ακροατής είναι σαφώς ακατάλληλος αφού υπονοεί μία πράξη παθητική και ως εκ τούτου άσχετη με την τέχνη.
Αυτό που σήμερα απαιτείται, για να κατακτήσουμε εκ νέου αυτή τη φυσική τέχνη που πήγαζε κι εξέφραζε όλη την κοινότητα, είναι ο δημιουργός αφού κατακτήσει την ταυτότητα του, όχι όμως στη λογική τεκμηρίωσης της ευρεσιτεχνίας και μόνου στόχου το οικονομικό όφελος, παλεύοντας με τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς του, να προσφέρει το έργο του στο σύνολο κατά το δυνατόν έξω και πέρα από το εμπορικό σύστημα.
Μόνο από αυτό το ξεπέρασμα, την αν-οικονόμητη αποδοχή και υιοθέτηση του έργου από το σύνολο θα γίνει δυνατή μία τέχνη συλλογική που με τη σειρά της θα προκαλέσει και την ανάγκη για μία κοινωνία και όχι μία συσσώρευση.
Η εποχή που η μουσική και το τραγούδι πήγαζαν συνολικά είτε από την κοινότητα είτε από μία ομάδα ανθρώπων με ίδια ταξική προέλευση (μέσω της οποίας εξέφραζαν τον κοινό τους πόνο) κι εκτελούνταν από τους τεχνίτες οργανοπαίχτες έχει παρέλθει.
Καμία μουσική ποτέ (ως συνολική έκφραση) δεν έφτασε αυτή τη λαϊκή μουσική που γεννήθηκε στις μικρές κοινότητες ή στα όρια των αστικών κέντρων. Είναι μουσικές που όταν τις νοιώσεις, αισθάνεσαι να διατρέχουν και διαπερνούν όλο σου το σώμα και αυτή η αίσθηση δεν είναι μία επίπλαστη προσωρινή κατάσταση (μέχρι το επόμενο σουξέ) και τη βιώνεις ακόμα και σήμερα που δεν τις ακούς στο περιβάλλον και τις συνθήκες που γεννήθηκαν.
Σήμερα κυριαρχεί το ατομιστικό στοιχείο, το οποίο συντηρείται από το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα αφού μόνο με τον τρόπο αυτό και ιδίως με τα λεγόμενα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη είναι οικονομικά δικαιώματα αναπτύσσεται οικονομικό ενδιαφέρον και συνθήκες κέρδους. Συνθήκες κέρδους που ως αυτοσκοπός δε(ν) συνάδουν ούτε με τη μουσική ούτε με την ποίηση, την τέχνη γενικότερα.
Ο δημιουργός, όχι μόνο στη μουσική, δεν είναι υποχρεωμένος και αν θέλουμε να ήμαστε ειλικρινείς δε(ν) μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα.
Ο δημιουργός είναι ένας εκφραστής, ένας τυπογράφος, των συναισθημάτων, των ονείρων και των σκέψεών του και ωραίος δημιουργός αυτός που το έργο του όχι μόνο αγγίζει, αλλά διαπερνά κάθε μέρος του σώματός αυτόν ο οποίος εκτέθηκε στο έργο του , επηρεάζοντας μάλιστα τον τρόπο σκέψης του, και ο οποίος το ποιεί εκ νέου μέσα του καθιστώντας το κτήμα του. Ο όρος ακροατής είναι σαφώς ακατάλληλος αφού υπονοεί μία πράξη παθητική και ως εκ τούτου άσχετη με την τέχνη.
Αυτό που σήμερα απαιτείται, για να κατακτήσουμε εκ νέου αυτή τη φυσική τέχνη που πήγαζε κι εξέφραζε όλη την κοινότητα, είναι ο δημιουργός αφού κατακτήσει την ταυτότητα του, όχι όμως στη λογική τεκμηρίωσης της ευρεσιτεχνίας και μόνου στόχου το οικονομικό όφελος, παλεύοντας με τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς του, να προσφέρει το έργο του στο σύνολο κατά το δυνατόν έξω και πέρα από το εμπορικό σύστημα.
Μόνο από αυτό το ξεπέρασμα, την αν-οικονόμητη αποδοχή και υιοθέτηση του έργου από το σύνολο θα γίνει δυνατή μία τέχνη συλλογική που με τη σειρά της θα προκαλέσει και την ανάγκη για μία κοινωνία και όχι μία συσσώρευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου