Αγαπημένε φίλε...

"Αγαπημένε φίλε, βλέπεις έχω μείνει με ένα προπολεμικό κινητό που το έχω μόνο για το αυτοκίνητο, το σταθερό είναι στην κουζίνα στο πατρικό μου άρα ούτε κι αυτό μπορώ να χρησιμοποιήσω με ησυχία. Τον τελευταίο καιρό είμαι ολημερίς στον ελαιώνα, στα κλήματα και τα φυτά. Tα χέρια μου έχουν βγάλει ρόζους και διάφορα σημάδια από την αγροτική εργασία. πόσο έχω ιδρώσει τον τελευταίο μήνα δεν λέγετε, καθαρίσαμε ένα μαντρί ενός φίλου με κατσίκια και με αξίνα και καρότσι τα σκόρπισα στις ελιές. Πιο πριν τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη κόψαμε κυπαρίσσια, τα γδάραμε και τα μεταφέραμε στο αγροτόσπιτό μου και μόλις ξεραθούν με αυτά θα επισκευάσουμε τη στέγη. Κουβαλάμε πέτρες και φτιάχνουμε, σε κάποια σημεία που χρειάζεται, ξερολιθιές. Θέλουμε να πάμε και σε ένα γειτονικό βουνό να μαζέψουμε σχιστόλιθος για το δάπεδο, ενώ εδώ και λίγες μέρες άρχισε και η συγκομιδή των επιτραπέζιων ελιών και ακολουθούν οι λαδολιές. Με λίγα λόγια οι μέρες είναι γεμάτες τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα που θα μαζευτεί η σοδειά. Ξεκλέβω βέβαια λίγο χρόνο να πάρω το τετράδιο και να πάω στις τριγύρω ακρογιαλιές. Πάντα διαβάζω τα βράδια, διάβαζα πάλι τον ζητιάνο του Καρκαβίτσα, και έχω αρχίσει μελέτη φυσική, πεδία, ταλαντώσεις, κύματα, θερμοδυναμική, ηλεκτρισμό, κυκλώματα, πήρα κάτι πληροφορίες και πιστεύω πως θα καταφέρω να φτιάξω ρεύμα με απλό γυαλί και σύρμα, σε καγκελοτζαμαρία. Το σημαντικό είναι πως νιώθω αρκετή ηρεμία και δεν αγχώνομαι, έτσι δεν κάνω καταχρήσεις σε αλκοόλ και τα συναφή που χρειαζόμουν για να μειώνω την υπερένταση. Τώρα η σωματική κούραση με όλα αυτά με κρατά σε κάποια εγκεφαλική ισορροπία. Είναι και κάπως σαν επανάσταση, να αρνούμαι τα δυο χιλιάρικά που μου προσφέρουν αν μεταναστεύσω και να είμαι εδώ, να φτιάχνω μια αυτάρκεια κι έναν χώρο δημιουργίας που να μη χρειάζεται χρηματοδότη. Σκέφτομαι ή να λειτουργήσει πειρατικά ή να ιδρύσω μια μη κερδοσκοπική εταιρία σε αυτά τα 50 στρέμματα ώστε να λειτουργήσει χωρίς μπερδέματα αν βρω έναν δικό μας δικηγόρο να με καθοδηγήσει. Είναι βέβαια σκληρό κάτι μέρες να μην έχω πέντε ευρώ να βάλω βενζίνη ή να σκέφτομαι πως να διαχειριστώ αυτή τη βενζίνη ώστε να προχωρήσω τα έργα. Είναι σκληρό να μην μπορώ το 2012 να κάνω λίγα χιλιόμετρα να έρθω ένα σκ για να παρακολουθήσω τα λογοτεχνικά δρώμενα που με ενδιαφέρουν, να δω κάποιους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως ανέβηκα κάποια στιγμή το Σεπτέμβρη, αλλά ήταν ταξίδι για προσωπικούς λόγους και όπως ήρθα έφυγα. Τώρα υπολογίζω κάπου στα Χριστούγεννα να ξαναέρθω. Όμως αυτό που ονειρεύομαι πιο πολύ είναι να ετοιμαστώ για την άνοιξη να φιλοξενήσω εδώ. Πόσο κουράγιο μου δίνει αυτό δεν φαντάζεσαι, να μπορέσεις να έρθεις να δεις τι φτιάχνω, να έρθεις με όποιον θες, να κάτσεις όσο θες, να είναι κι άλλοι φίλοι και άνθρωποι που εκτιμάμε, να βάλουμε κάτω ιδέες, έργα και πράξεις."

Αν και πρόκειται για μέρος προσωπικής αλληλογραφίας με φιλικό μου πρόσωπο, το κοινοποιώ όχι πάντως αυθαιρετώντας ως μία από τις πλέον ειλικρινείς καταθέσεις ψυχής που συνάντησα. Η ποιητική του αξία έγκειται ακριβώς στο ότι δεν αφορά "πλαστική" επινόηση επεξεργασμένη κατάλληλα κάποιου έχοντος φιλολογική κλίση, αλλά στην Αλήθεια που καταγράφει ανεπεξέργαστα και στην υποβλητική δύναμη με την οποία το κάνει.