Προς μια εξέγερση που δε θα έχει προβλεφτεί;

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα.

Μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των εταιριών που διεξάγουν σφυγμομετρήσεις (gallop) ήταν αυτή που αφορούσε την πρόβλεψη του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ καθώς και τα ποσοστά που θα λάμβαναν στις επικείμενες εκλογές του 1936 οι δυο αντίπαλοι: Alf Landon και Franklin Roosevelt.
Ενώ η δημοσκόπηση κατέγραφε ένα σταθερό προβάδισμα του Alf Landon με 55% έναντι 41% του Franklin Roosevelt τα αποτελέσματα των εκλογών ανέδειξαν ως νικητή τον δημοκρατικό Franklin Roosevelt με το συντριπτικό 61% έναντι μόλις 37% του ρεπουμπλικάνου Alf Landon.
Οι λόγοι της αποτυχίας εντοπίστηκαν στα εξής γεγονότα:
(1) ως δείγμα είχαν επιλεγεί 10 εκατομμύρια πολίτες από λίστες κατόχων αυτοκινήτων και από τηλεφωνικούς καταλόγους άρα χρήστες τηλεφωνικών συνδέσεων. Το εν λόγω δείγμα κρίθηκε εκ των υστέρων ως μη αντιπροσωπευτικό αφού υπήρχαν μεγάλες μάζες φτωχών αμερικανών, οι οποίοι δεν είχαν αυτοκίνητο ούτε τηλέφωνο.
(2) από τους ανωτέρω 10 εκατομμύρια που εκλήθησαν να συμμετάσχουν ανταποκρίθηκαν μόνον 2,3 εκατομμύρια (ποσοστό 23%).
[Για να μεταφέρουμε σήμερα αυτό το γεγονός είναι σα να βλέπουμε μία δημοσκόπηση να δίνει
77,00 % "δεν ξέρω/ δεν απαντώ"
12,65 % Alf Landon
9,43 % Franklin Roosevelt
0,92 % υπόλοιπα
και να ερμηνεύουμε ως αν
55,00 % Alf Landon
41,00 % Franklin Roosevelt
4,00 % υπόλοιπα]
(3) τέλος διότι η έρευνα διεξήχθη δυο βδομάδες πριν τις εκλογές και αγνοούσε τη μεταβολή του σώματος των ψηφοφόρων στο μεσοδιάστημα.
Έχοντας υπόψη ότι η τρίτη από αυτές τις αιτιάσεις για την αποτυχία είναι η λιγότερα αξιόπιστη, αφού πολύ δύσκολα θα μπορούσε να γίνει τέτοια ανατροπή σε μόλις δυο βδομάδες χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συνταρακτικό πολιτικό γεγονός, και ότι η δεύτερη αντικρούστηκε, με το σκεπτικό ότι ακόμα και έτσι τα 2,3 εκατομμύρια που ανταποκρίθηκαν παρέχουν ένα αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό δείγμα (αρκεί να λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα οι δημοσκοπήσεις γίνονται επί πολύ μικρότερων δειγμάτων), θα σταθούμε στην πρώτη όχι για να στηρίξουμε τη θέση, αφού σε αυτήν λογικά κρύβεται το μεγαλύτερο μέρος της αποτυχίας της δημοσκόπησης, αλλά για να τη χρησιμοποιήσουμε σήμερα στην Ελλάδα του 2012.
Το ότι υπάρχει σήμερα, στην Ελλάδα του 2012, και καταγράφεται η αγανάκτηση των πολιτών για την επιδείνωση της οικονομικής τους κατάστασης στην οποία βλέπουν το μονόδρομο που οδηγεί σε περαιτέρω οικονομική συρρίκνωση των εισοδημάτων τους και στο βάθος του τούνελ την εξαθλίωση, στην οποία πολλοί έχουν ήδη περιέλθει, είναι δεδομένο. Ανεξάρτητα των αιτίων στα οποία οι ίδιοι αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση, όταν λέμε "καταγράφεται" οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αναφερόμαστε σε πολίτες οι οποίοι έχουν τρόπο να διοχετεύσουν την αγανάκτησή τους να "ακουστεί". Το διαδίκτυο κατέχει μάλλον τον πρώτο λόγο και κατόπιν οι δημοσκοπήσεις που γίνονται καθώς και οι πιο παραδοσιακοί τρόποι: καφενείο (χώρους όπου μπορούν να γίνουν συζητήσεις γενικότερα) ή διαδηλώσεις σωματείων κλπ.
Υπάρχει όμως και μία αγανάκτηση, η οποία δεν καταγράφεται και αφορά ανθρώπους και οικογένειες που έχουν συντριβεί ολοκληρωτικά από την οικονομική κρίση και αισθάνονται, και δικαίως (*), ότι δεν φταίνε. Διότι όταν μιλάμε για 400.000 τουλάχιστον οικογένειες με δυο ή και τρία παιδιά στις οποίες είναι πλέον μακροχρόνια άνεργοι και οι δυο γονείς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι εκεί, στις συνθήκες όπου η επιβίωση υφίσταται από τον παππού ή τη γιαγιά που δεν πέθανε ακόμα και ποιος ξέρει πως αλλιώς, κανένα internet, κανένα καφενείο και καμία συγκέντρωση δεν είναι χώρος να διαμαρτυρηθούν διότι δεν έχουν τρόπο πρόσβασης και φυσικά κανένας δε μπορεί να καταγράψει και αναλύσει με τη στατιστική τη βουβή διαμαρτυρία τους.
Είναι άνθρωποι που φορτώνουν μίσος και προς το παρόν είναι απομονωμένοι σε μία απομόνωση στην οποία προσπαθούν να παραμείνουν όσο βαθύτερα γίνεται – να μην τους βλέπει κανείς. Βιώνουν μία δυστυχία ανάξια για κάθε άνθρωπο και κάθε πολιτεία και μία αγωνία επιβίωσης που τόσο αφύσικη μόνο στο ανθρώπινο είδος συναντάται.
Το ερώτημα είναι ως πότε;
Η σημερινή οικονομική κατάσταση μόνο θα επιδεινώνεται και αυτό δεν αναμένεται να ανατραπεί μες στα επόμενα χρόνια και πάντα οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο αρχικός στόχος ενδέχεται να ήταν να οδηγηθούμε σε μία εξαθλιωμένη από την οικονομική δυσπραγία κοινωνία. Στόχο στον οποίο συναίνεσαν και συμμετείχαν στο σχεδιασμό και όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν το Ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η συνεχώς και ραγδαία διογκούμενη δεξαμενή ανθρώπων χωρίς κανένα έσοδο δεν αντιδρά, αλλά αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα. Μόνο που τότε δε θα μιλάμε για αντίδραση από αυτές που έχουμε συνηθίσει (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνω και τα προβλέψιμα show που σταθερά διαλύουν συγκεντρώσεις και πορείες) που δε συγκινούν κανένα, αλλά για μία εξέγερση, που θα αρκέσει μία σπίθα - ένα τυχαίο γεγονός - να εκκινήσει, της οποίας δεν έχουμε γνωρίσει ούτε το μέγεθος ούτε την ποιότητα.
Το γεγονός ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς προσεγγίζονται από τη Χρυσή Αυγή στην οποία και προσχωρούν, τη στιγμή που οι ίδιοι ποτέ στο παρελθόν δεν έτρεφαν ρατσιστικές απόψεις, μπορεί μόνο να δείχνει το τυφλό μίσος με το οποίο έχουν γεμίσει και δε ζητούν παρά να το εκφράσουν αδιαφορώντας προς τα πού.
Μιλάμε πάντως για μία εξέγερση την οποία κανείς δε γνωρίζει το φορέα που θα την οικειοποιηθεί κι ενδέχεται να τον οδηγήσει μετά από πολύ αίμα και στην εξουσία και σίγουρα μία εξέγερση με απολύτως απρόβλεπτη εξέλιξη, μέγεθος βίας και κατάληξη.

(*) και ιδίως τη στιγμή που έχουν δει να χάνουν τα πάντα όταν, μεταξύ των άλλων, ακούνε για δεκάδες δις ευρώ μαύρο χρήμα να ταξιδεύει σε φορολογικούς παραδείσους, για ομάδες της άρχουσας οικονομικής τάξης, τους εφοπλιστές εν προκειμένω, να δηλώνουν ότι καλά κάνουν και δεν φορολογούνται και να εκστομίζουν απειλές προς ένα κράτος φαινομενικά ανήμπορο (;) να τους αντιμετωπίσει και τις περίφημες αγορές να περιμένουν να οικειοποιηθούν τη δημόσια περιουσία για ποσά υποπολλαπλάσια της αξίας της.