H Άννα Απώλεια [Nίκος Kυριακίδης]

 

H Άννα Απώλεια

Οι φαβέλες δεν έχουν χρώμα κατοίκων
Είναι πολύμορφες σαν τα σκουπίδια οι ίδιες,
όμορφα σκουπίδια.
Ρώτησε ένα παιδί για τα όνειρα που βλέπει
Δεν ήξερε τι ήταν τα όνειρα
Τον λέγανε Νίκο.
Ήταν μελαχρινός στα 16 αλλά λευκός, ιδίως τους χειμώνες.
Η Άννα αγάπησε τόσο τον Νίκο και φόρεσε το φθαρμένο της παλτό
Κι έφυγε.
Τα υπόλοιπα παιδιά μείναν μπροστά στους τσίγκους
Μουγκά.
Ο ένας ένιωσε το σμίξιμο σαν τσούξιμο, μετά
Κάποια άλλη σαν κολικό που χτυπούσε πίσω στα νεφρά.
Ο Νίκος δεν θα την περίμενε πια
Θυμόταν σε μια επαρχία ένα γέρο-σοφό: ( αντρικές κουβέντες)
''Ποτέ δεν είμαστε μ' αυτήν που θέλαμε πολύ
Η Άννα θα πήγαινε λίγο πίσω το χρόνο
Θα συναντούσε τη μάνα της
Θα ‘νιωθε το πρώτο της αίμα
Θα ξανάρχιζε πιο έτοιμη, προετοιμασμένη-
Τα χρώματα θα τα κατάπινε η ίδια