Η Επιδημία και η Πόλη (ομοικατάληκτο)
Το βλέπεις;
Σέρνεται χωρίς πόδια στη τρύπα του.
Χαίρεται –
Ακροατής περιγραφών, για το θανατικό τριγύρω.
Κάτι που δεν θα ‘ρθει ποτέ να τονε βρει.
Όνειρα, από που να φτάσουν……
Στοιχειωμένος στην αιώνια αϋπνία
Καμιά τρικυμία δεν τον πλησιάζει.
Κι αυτός –
ζηλεύει την αρκούδα.
Με την ηρεμία του ύπνου στο λαγούμι της.
Την αξιοπρέπεια στη πείνα, την απέχθεια στο κρύψιμο.
Ο πατέρας της κοπέλας
κάνοντας ολόκληρο ταξίδι, ψάχνει αυτόν που με το σάλιο
Μόλυνε τους αυριανούς του εγγονούς
Μάταια, όλα αυτά.
Μη ξαναμιλήσεις για ευθανασίες
Να σου πω, τι νομίζω:
Συναντήθηκαν κάποτε σε πόλη καφετιά
Το τίποτε
Ο περαστικός
Κι ένα πικρό κορίτσι με σπυριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου