Χωρίς Τίτλο
Κυριακή όλο καρφιά και σιωπή.
Απ’ το πρωί ματώνει τα λόγια
του μπρος σ’ έναν αδιάφορο ήλιο.
Οι καμινάδες πάλι
Και οι δυο νεολαίοι μοιράζοντας προκηρύξεις.
Ούτε μια αλλιώτικη είδηση.
Η ίδια λεωφόρος διασχίζει το δωμάτιό του.
Ο ίδιος τροχαίος κίνδυνος.
Κυριακή.
Δεν πρόφτασε να ανοιχτεί στη μέρα.
Ούτε στο ποίημα.
Ούτε καν στη γυναίκα.
Και είναι η ώρα οχτώ.
Ένα κλάξον πετάει πέτρες απ’ το παράθυρο.
(Μόλις τώρα γεννήθηκε η πρώτη ακμαία του λέξη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου