Στοιχειοχύτες απατεώνων δικαίου - μέρος 2o

Την πιθανότητα να βλέπεις την οθόνη σου ως κάτι περισσότερο από ένα τετράδιο δεύτερης γενιάς – με ενσωματωμένο (τηλε)πολύγραφο να πετάς φυλλάδια σε κάθε λεωφόρο από την ταράτσα και αν τύχει κάποιος να διαβάσει και ακόμα λιγότερο να του πουν την προσπερνώ όπως και τη δικαιολόγηση (θεμιτή) κάποιου να βρίσκει σκονάκι όταν του λείπει μία λέξη να ριμάρει, αλλά πως γίνεται
--- στο έκτρωμα των haiku generators να βλέπεις δυνατότητα εξάσκησης σε συνθήκες απουσίας της εικόνας που προηγείται κατά τι των λέξεων και
--- επί της ταμπακιέρας, να αρνείσαι στο ακραίο αντιπαράδειγμα (που όσο με αφορά δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο που αναφέρεται στο blog) να παραδεχτείς πως στον κόσμο του μεταμοντέρνου λόγου [που κάπου βαστά στο ρομαντισμό και την ανάγκη άρνησης της καπιταλιστικής πραγματικότητας (*)] στον οποίο επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα έργο με θέμα του το τίποτα, ένα έργο που θα δομείται από τις εσωτερικές δυνάμεις του ύφους του δεν παρεισφρήσανε και "δημιουργοί" που πίσω από ένα ασυνάρτητα επίπλαστο πρόταγμα, προς άγραν πελατών, δεν υπήρχε "τίποτα" (τα εισαγωγικά προς αντιδιαστολή με το ανωτέρω τίποτα);

(*) δεν αντιλέγω ότι χώρεσε και μεγάλους φασίστες νοσταλγούς των αμέσως πριν την αστική επανάσταση καθεστώτων, αλλά έμεινε το ΕΡΓΟ τους…