Λόγοι Πέτρας [Άννα Παυλίδου]

Λόγοι Πέτρας

Στης γης την μήτρα, όπως όλα.

Κι αν με είδες σκλήθρα και σκαλί,
ψηφίδα σε φάτνωμα στην Ουρ,
σ’ αυλή της Φρυγίας πολύτιμο βότσαλο,
κάθισμα σε λιακωτό της Ολύνθου,
αν με είδες στόλισμα στιάς στην Πέργαμο,
παιγνίδι παιδικό στην Αλεξάνδρεια.
Στης γης την μήτρα πέτρωσα.

Μ’ αγκάλιασαν οι ρίζες του Δέντρου
που έζησε πληγή τα ονόματα των Πρωτοπλάστων
πριν, σαν παλίμψηστο, σκεπάσει στοργικά το Αμάρτημα.
Μ’ έθρεψε του Προμηθέα η φωτιά,
μόλις αγάπησε πέρα από όρια και τον Νόμο.
Στο φύλλο της ελιάς μεγάλωσα
όταν το δόρυ της Αλήθειας μου μήνυσε.
Το δάκρυ του λατόμου με γέμισε σύμβολα
σαν μ’ έβγαλε στην Μέρα:
Σπείρες και τα ποτάμια του Ηράκλειτου,
Καύδιους γκρεμούς και τα Δώρα των Μάγων.
Τ’ αστέρια και τα χρώματα τα δώρισε ο Χρόνος
που ως την επίγνωση κρυμμένο με κράτησε.

Τότε, στο κέντρο της ζωής,
στην άκρη της καρδιάς ενός μοναχού
στην σιωπή λυτρώθηκα σε κήπο μυστικό,
θεμέλιο στο σύμπαν και κομμάτι του.
Εκεί όπου η προσευχή ξεχέρσωσε κι έκανε τόπο το ιερό,
δίπλα στην λάσπη, τον πηλό, το κεραμίδι και το ξύλο,
Άγιος ο Θεός
Άγιος Ισχυρός
Άγιος Αθάνατος. Για πάντα, όπως πάντα.