Αλεξανδρινή Τέχνη - Τόμος 1-Τεύχος 8 (1927)
Παραμύθι
Κάποτε - μια φορά κι έναν καιρό - ήταν ένα κατάξανθο παιδάκι. Τα μάτι του ήταν έτσι γαλανά, που τίποτε, μες στο μεγάλον κόσμο, δεν ήταν γύρω τόσο γαλανό. Κ’ είχε κι ένα χαμόγελο στα χείλη, τέτοιο, που μοναχά να το κοιτούσες, μονάχ’ αυτό θ’ αρκούσε για να ζεις.
Και το παιδάκι, με καιρό, μεγάλωσε, μεγάλωσε και πήγε στο σκολιό• πήγε στο σκολιό να μάθει γράμματα, κ’ έβγανε την τετάρτη γυμνασίου• κατόπι γράφτηκε και γω δεν ξέρω που, κ’ έγινε και γώ δεν ξέρω τι - έγινε γιατρός ή δικηγόρος• (καν δικηγόρος, καν μηχανικός• μηχανικός, θαρρώ, ή κάτι τέτοιο...)
Κι απ’ το παλιό, το γαλανό παιδάκι, δεν έμεινε πια τίποτε απολύτως.
Τίποτε μα τίποτε, απολύτως.
Διάλογος
Μια νύχτα, η Τέχνη πήρε σχήμα ξαφνικά, κ’ ήρθε και στάθηκε μπροστά στον Καλλιτέχνη, καθώς ήταν σκυμμένος στη δουλειά του - και φιλικά τον άγγιξε στον ώμο. Κι ό Καλλιτέχνης γύρισε τα μάτια, γύρισε και την κοίταξε στα μάτια. Ώρα πολλή την κοίταζε στα μάτια, χωρίς να βγάνει λέξη από τα χείλη. Αφού κοιτάχτηκαν κ’ οι δυο καλά - καλά, έλυσ’ εκείνη πρώτη τη σιωπή:
- Τι θέλεις από μένα;
- Σ’ αγαπώ.
- Τι περιμένεις από μένα;
- Τίποτε.
Κ’ η Τέχνη χαμογέλασε – κ’ έγινε πάλι Ιδέα.
Καημοί
Ένα λουλούδι ζούσε λυπημένο• είχε στο νου του πάντα ένα πουλάκι.
Το κοίταζε, και του ‘λεγε συχνά:
- Πάρε με μαζί σου, σ’ αγαπώ! Πάρε και μένα στ’ άγνωστο που πας. Ο ήλιος εκεί θα λάμπει πιο ζεστός, ο αέρας θα φυσάει πιο δυνατός. Ίσως εκεί ποτέ να μη νυχτώνει... Πάρε και μένα, πάρε με μαζί σου!
Και το πουλάκι του απαντούσε πάντα:
- Είν’ ένας μόλος, κ’ είν’ ένα χρυσόψαρο, κρυμμένο μες στα βάθη της θαλάσσης. Αυτό ποτέ δε φαίνεται στον ήλιο• δεν το ‘χω ιδεί παρά μονάχα μια φορά - κι αυτή η φορά μου φτάνει για να τρέχω, να ζω, να κελαηδώ και να πετώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου