Τροχόσπιτο [Απόστολος Θηβαίος]

Τροχόσπιτο

θα ταξιδέψω κάποτε με ένα τροχόσπιτο, λευκό σαν αθωότητα

αυγουστιάτικου μεσημεριού, με λασπωμένες ρόδες, να αλέθουν

τα κρίματα που πετούν οι οδοιπόροι από τις τσέπες τους,

για να αλαφρώσουν την ψευδή πεποίθηση τους.

Θα ταξιδέψω κάποτε με ένα τροχόσπιτο. Θα συναντώ ανθρώπους

λυπημένους, σαν Κυριακές, με μάτια, απογεύματα νεκρά,

ανθρώπους σαν εμένα, να κατρακυλούν στωικά προς το θάνατο,

ανασασμό τον ανασασμό.

Θα ταξιδέψω κάποτε με ένα τροχόσπιτο, ακάτι αφημένο σε ασφάλτινα πελάγη.

Από τους μικρούς φεγγίτες της οροφής, -σταυροί σπασμένοι

στο στέγαστρο- θα παρακολουθώ αμίλητος τις μέρες να περνούν

και ύστερα να χάνονται ως μακρυσμένες αβεβαιότητες.

Κάποτε θα ταξιδέψω με ένα τροχόσπιτο.

Στη θέση του οδηγού θα αφήσω

μια έγκλειστη ελπίδα και ένα ζευγάρι χέρια με γραμμές

μοιρολατρικές στις λερές παλάμες.

Θα δέσω στον ουρανό του δέντρα αειθαλή και θα ακολουθήσω

τους αδιάβατους δρόμους που ορίζουν τα κλαδιά τους.

Κάποτε θα ταξιδέψω με ένα τροχόσπιτο.

Θα προσπεράσω σοφιλιασμένους γέροντες, σβηστές υψικαμίνους,

κατάχλωμα κορίτσια, αδειανές αντλίες, τρέμουσες πινακίδες νέον.

Θα σταθώ στην άκρια της θάλασσας,

τα ρούχα μου θα κρεμάσω στις πνιγμένες αχτίδες του δειλινού ήλιου

και θα βυθιστώ σε λήθη αφρισμένη, σκιά και ασήμι θα μαρτυρήσω.

Κάποτε θα ταξιδέψω με ένα τροχόσπιτο.

Ιχνηλάτης παλιάς φυλής ιθαγενών

θα φωτίσω την πυρακτωμένη μου σχεδία

να έρθει να σωθεί η σπαραχτική κραυγή σου, η αδέσποτη,

ακατάβλητη θλίψη των ανθρώπων που λυγίζουν.

Κάποτε θα ταξιδέψω με ένα τροχόσπιτο, από την Αθήνα ίσαμε τη Μαλεκόν

και θα διαβάσω τους χρησμούς που απέμειναν στα δέντρα

και γλίτωσαν από τα σφυρίγματα των επίκαιρων τσεκουριών.




(από την ποιητική συλλογή του Αποστόλη Θηβαίου: "Οδός Πόλεως Αριθμός 28")