20 Ιουλίου 2014

Περίπου ακινησία



























[περιοχή Βραχατίου 18.07.2014 20.00]


Οι αποχαιρετισμοί αποχαιρετούσανε αντάμα με τους μεταλλικούς συριγμούς.
Όπως και αυτοί που κοιτάζανε μόνο μπροστά ή μετρούσανε πειραγμένες ταχύτητες υποχρεώνοντας τις καμπάνες στις πένθιμες μονοτονίες των αποχαιρετισμών τους.
Ο σταθμάρχης αποχαιρέτησε χρόνια τώρα αντάμα με την τελευταίας στάσης αποβίβαση κιβωτίου.
Έτσι, λοιπόν:
τα χορτάρια πεθαίνουνε χρυσόμαλλα
τα κεραμύδια λίπασμα
τα δοκάρια στο χώμα
οι τοίχοι στον άνεμο

τα πουλιά θα πετάγανε έτσι κι αλλιώς
και οι μύγες πανηγυρίζουν κόπρανα.

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Τελειώσανε τα ταξίδια λοιπόν.
Μείναν μόνο οι φωτογραφίες.
Μείναν και κάτι ποιήματα να θυμίζουν πως κάποτε αυτοί οι Άνθρωποι είχαν κόψει τις ρίζες τους και είχαν αγγίξει τις περιουσίες των θεών...

Γιώργος Πρίμπας είπε...

Τα ωραιότερα ταξίδια τα είχα κάνει, τότε, με το τρένο.
Όσο για τις έγχρωμες φωτογραφίες μάλλον θα ξεθωριάσουν άσχημα.

την καλημέρα μου.