Για την Ανάπτυξη που απολαμβάνουμε.

Η Τζένη δεν περνάει πια τα πρωινά απ΄ την πλατεία για καφέ με τα λεφτά των γονιών της. Το καλοκαίρι γνώρισε τον Κώστα, μετανάστη δεύτερης γενιάς στο Μαϊάμι, που ‘χε έρθει για διακοπές στην χώρα του παππού του.  Ερωτευτήκανε κι ετοιμάζεται πυρετωδώς να φύγει μαζί του στην Αμερική.

Ο Τάκης, ούτε και αυτός περνάει πια τα πρωινά απ΄ την πλατεία για καφέ. Ο πατέρας του έμεινε άνεργος.

Και τη Ρένα επίσης, ούτε κι αυτή θα τη δεις τα πρωινά στην πλατεία για καφέ. Εργάζεται στη γραμματεία ιδιωτικού σχολείου για 200 ευρώ το μήνα. Οκτώ με τέσσερις. Κι αν ήθελε, για ακόμη 150 ευρώ το μήνα, θα μπορούσε, τέσσερις με εφτά μετά τη γραμματεία, να συνοδεύει, στο σχολικό λεωφορείο, τα παιδάκια. Δεν το σκέφτηκε και πολύ. Με 350 ευρώ το μήνα μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο, μπορεί, μένοντας φυσικά με τους γονείς της, να καλύπτει τα προσωπικά της έξοδα, να βγαίνει κάποια βράδια για κανένα ποτό ή καφέ και το καλοκαίρι να πάει και κάποιες μέρες κάπου με το φίλο της. Οι γονείς της εξάλλου είναι ακόμη νέοι και γεροί και παρά το πετσόκομμα των μισθών τους – τώρα βγάζουν και οι δύο όσο ο ένας πριν πέντε χρόνια – τα καταφέρνουν με το φαί και τους λογαριασμούς, αλλά μέχρις εκεί.

Ο Δημήτρης περνάει κάποια πρωινά απ’ την πλατεία. Δεν κάθεται όμως, πηγαίνει προς το σπίτι του. Δουλεύει σεκουριτάς το βράδυ. Χωρίς ασφάλιση βέβαια. Οι γονείς του είναι και οι δυο άνεργοι και το τρακοσάρι που βγάζει τους το δίνει ολόκληρο. Γι’ αυτόν δεν κρατάει τίποτα.

Η Γιάννα πάλι ούτε κι αυτή περνάει πια τα πρωινά απ’ την πλατεία για καφέ. Εκείνες τις ώρες διαβάζει. Θέλει να μάθει κι άλλη γλώσσα. Ελπίζει πως ίσως κάποια στιγμή κάτι θα μπορέσει να γίνει. Φέτος βέβαια δεν βρήκε φροντιστήριο – πέρσι δούλεψε για 3,5 ευρώ την ώρα – και τα απογεύματα κάνει σε κάποια παιδάκια ιδιαίτερο. Και αυτή μένει με τους γονείς της. Μάνα θέλω να ζήσεις πολλά-πολλά χρόνια, της είπε, μέχρι να γεράσω κι εγώ και να φύγω λίγες μέρες μετά από σένα. Έτσι της είπε.

Ο Αντώνης Σαμαράς, που από μικρός ήθελε να σώσει την Ελλάδα, τα κατάφερε και γράφτηκε στο πάνθεον των ελλήνων πρωθυπουργών. Ο Μπαρόζο, ο Γιούνκερ, ο Σαρκοζί, η Λαγκάρντ, ο Ρομπάι και η Μέρκελ, αυτοί που του δώσανε το χρίσμα στην πόλη της έβδομης τέχνης, ώστε μαζί με το Βαγγέλη Βενιζέλο που κάθε πρωί, όχι στην πλατεία αλλά στο σπίτι του, χαζεύει ευχαριστημένος τα άρθρα του νόμου περί ευθύνης υπουργών, να συγκυβερνήσουν, είναι βάσιμα ευχαριστημένοι. Το Μάρτη του 2015 ελπίζουν ότι θα βρεθούν οι απαραίτητοι 180 αποκομμένοι από την κοινωνία να βγάλουν τον πρώτο αποκομμένο μεταξύ ίσων αποκομμένων. Εξάλλου μέχρι το 2016 όταν θα έχει ολοκληρωθεί το αναπτυξιακό πρόγραμμα ΚΑΙ η πλατεία θα έχει αδειάσει.

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα.