Ψήφος αυτοϊκανοποίησης.

Ψήφος αυτοϊκανοποίησης.

-Για ποιο λόγο μειώθηκαν, κατόπιν απαίτησης της κυβέρνησης με σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, πέρα από τα όρια της συνταγματικής εκτροπής, οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα και γκρεμίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και μάλιστα με μοναδική προοπτική: τις περαιτέρω μειώσεις, τι στιγμή που αυτός που μας είπανε ότι χρωστάει είναι το ελληνικό δημόσιο;

-Γιατί έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί και θα έρθει η ανάπτυξη.

-Και γιατί στις όμορες και όχι μόνο χώρες, προς των οποίων τα εργασιακά δεδομένα μας πηγαίνει η κυβερνητική πολιτική της συγκυβέρνησης, δεν έχουν ανάπτυξη; Απεναντίας μάλιστα στις χώρες αυτές υπάρχει μια πολύ μικρή κάστα πολύ πλούσιων (με τα ναρκωτικά, και την παράνομη διακίνηση ανθρώπων, όπλων κλπ να αποτελούν μια σημαντικότατη πηγή πλουτισμού τους) σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των λαών τους που διαβιεί σε συνθήκες μεγάλης στέρησης και των πλέον βασικών αγαθών.

Εδώ δεν υπάρχει απάντηση και μάλιστα ούτε καν την ερώτηση θα ακούσετε στα συστημικά δημόσια ή «ιδιωτικά» ΜΜΕ.

Οι Σαμαράς και Βενιζέλος, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αποδέχτηκαν χωρίς όρους και από κοινού την εργολαβία, η οποία τους ανατέθηκε στις Κάννες πριν τρία περίπου χρόνια, σκοπός της οποίας ήταν να ολοκληρωθεί το έργο που ξεκίνησε και δεν μπορούσε να συνεχίσει μόνη της η κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι εντολοδότες τους προφανώς προβλέψανε πως μια συγκυβέρνηση από τα δυο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης δεν θα συναντούσε σοβαρές αντιστάσεις ό,τι και να έκανε (και ως ένα βαθμό δυστυχώς λόγω των κολλημάτων και του υπερσυντηρητισμού της ελληνικής κοινωνίας η πρόβλεψη αποδείχτηκε επιτυχημένη). Το έργο αυτό θα εκτελούνταν στο όνομα της εύρεσης λύσης στο πρόβλημα της (σ.σ. φτιαχτής καπιταλιστικής) κρίσης χρέους (το ίδιο φτιαχτής, από τα ίδια λογιστικά μαγειρέματα, με το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, που δεν το χορταίνουμε...) αλλά επί της ουσίας αποσκοπούσε:

1. στην ολοκληρωτική καταστροφή των εργασιακών δεδομένων υπέρ ελάχιστων πλουτοκρατών: την κλοπή δισεκατομμυρίων ευρώ από μισθούς και συντάξεις (τα οποία θα κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά) και την απόδοσή τους στην πλουτοκρατία (η οποία τα μεταφέρει στις τράπεζες του εξωτερικού αφαιρώντας τα από την ελληνική αγορά),

2. στο ξεπούλημα κάθε δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες «επενδυτές»,

3. στη δημιουργία συνθηκών φυγής των ικανότερων, κυρίως νέων, οι οποίοι θα προσέφεραν στις οικονομίες των χωρών υποδοχής τους (βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, ΗΠΑ, Αυστραλία και Καναδάς). Υπόψη ότι οι χώρες υποδοχής κερδίζουν υψηλών προδιαγραφών στελέχη και εργαζόμενους χωρίς να έχουν πληρώσει μισό σέντσι για να τους εκπαιδεύσουν ενώ η χώρα αποστολής πλήρωσε και πληρώνει δισεκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευσή τους και δεν θα ωφεληθεί τίποτα! και

4. στην αποκοπή των φτωχοποιημένων ελλήνων, αυτών που κατοικούν στις μεγάλες πόλεις, από κάθε ακίνητο στην επαρχία τυχόν θα κληρονομήσουν διότι δεν θα τους είναι δυνατόν ούτε καν να το επισκέπτονται και η μόνη σχέση τους με αυτό θα έχει να κάνει με τη φορολογία που θα τους βαρύνει. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος στους βορειοευρωπαίους να αγοράζουν στη χώρα, της οποίας ανέκαθεν ζηλεύανε το κλίμα, ακίνητα (με προτεραιότητα στα φιλέτα: Πελοπόννησος, Χαλκιδική, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα και Εφτάνησα) σε εξευτελιστικές τιμές από εξαθλιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι θα ικανοποιούνται που απαλλαχτήκανε από ένα σοβαρό φορολογικό βάρος.

Αυτή η κυβέρνηση, των Σαμαρά-Βενιζέλου, της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αυτές τις υποχρεώσεις ανέλαβε να φέρει εις πέρας και προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται με «ιδιαίτερη επιτυχία».

Επειδή όμως τα πράγματα, ως προς την κοινωνική αποδοχή του έργου της, δεν πάνε πια όπως θα ήθελε και επί της ουσίας μετράει μέρες κι επειδή το έργο που της ανάθεσαν δεν έχει ολοκληρωθεί, όπως το σχεδίασαν αυτοί στους οποίους δίνει λογαριασμό, ψάχνει απεγνωσμένα για πυροτεχνήματα να θολώσει το τοπίο και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο για την οικονομική ολιγαρχία και τα συμφέροντά της. Προς τούτο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς προτίθεται να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή βασιζόμενος ότι η κυβερνητική πλειοψηφία στη βουλή θα την δώσει στην κυβέρνησή του. Φυσικά δεν τίθεται θέμα να μην την πάρει ούτε και τα συστημικά ΜΜΕ να μην την προπαγανδίσουνε δεόντως. Οι κυβερνητικοί βουλευτές, και των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε περίπτωση εθνικών εκλογών δεν θα εκλεγούν εκ νέου και επειδή, από τη συμπεριφορά τους των τελευταίων τουλάχιστον χρόνων, αυτό εκτιμούμε πως θα μετρήσει και όχι οι ανάγκες του λαού για μιαν άλλη πολιτική, αλλού κατά το δυνατόν εστιασμένη, θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη η ψήφος εμπιστοσύνης.

Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία η κυβέρνηση υπάρχει και λειτουργεί όταν έχει δεδηλωμένη πλειοψηφία στη βουλή, στην οποία στηρίζεται για να νομοθετεί. Η κυβέρνηση όμως και πολύ περισσότερο οι κυβερνητικοί βουλευτές οφείλουν να αποφασίζουν υπέρ του λαού, τον οποίο εκπροσωπούν, και να νομοθετούν με τρόπο που θα μεταφέρεται στους νόμους η λαϊκή θέληση. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει σε τέτοιο βαθμό που ποτέ στην ιστορία των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων του νεοελληνικού κράτους δεν έχει ξανασυμβεί. Πρακτικά η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία στη βουλή, όπως είχε προκύψει από τις τελευταίες εθνικές εκλογές, είναι τελείως αποκομμένες από κάθε λαϊκή θέληση και δεν εκπροσωπούν παρά τις ανάγκες μιας μικρής οικονομικής ελίτ, η οποία υπερπλουτίζει ταχέως. Δικαιούμαστε λοιπόν να πούμε ότι αυτή η κυβέρνηση, όσο καμία ποτέ στο παρελθόν εκλεγμένη κυβέρνηση, μαζί με την κυβερνητική της πλειοψηφία στη βουλή συμπεριφέρονται ως ένα ολοκληρωτικά απομονωμένο σώμα. Ένα σώμα τελείως ξένο προς τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων που συνιστούν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτό το ένα τελείως απομονωμένο σώμα από τον ελληνικό λαό για να επιβιώσει λιγάκι ακόμα και να ικανοποιήσει τα αλλότρια συμφέροντα πουλάει το πυροτέχνημα της ψήφου εμπιστοσύνης. Δηλαδή μέσω της ψήφου εμπιστοσύνης, που απ’ ό,τι φαίνεται θα ζητηθεί μες στον Οκτώβρη του 2014, ζητάει να ικανοποιηθεί, επιβεβαιώνοντας το έργο του, καταφεύγοντας μόνον και αποκλειστικά στον εαυτό του, δηλαδή ζητά (από τον εαυτό του) ψήφο αυτοϊκανοποίησης.