Κόρινθος [Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου]

ΚΟΡΙΝΘΟΣ

Φτάσαμε με κόπο στο ύψωμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται

        μέχρι τη θάλασσα

εκεί που ο ήλιος κατηφορίζει θρυμματίζοντας το άσπρο

        χαλίκι σε φως

και το λουλάκι του ουρανού ψήνει την άσφαλτο

        σκαρφαλώνοντας ως τούς στρατώνες

Σ’ αυτό τον ερημότοπο με το λειψό νερό, τον αφιλόξενο ήλιο

ήταν τα μάρμαρα ζεστά και κλάψαμε δίπλα στις πεσμένες

        κολόνες

και κάποιος χάραξε στο περιστύλιο τ’ όνομά του˙

Ούτε ένα σχήμα καραβιού στο αχνιστά απομεσήμερο.

        Η αντικρινή στεριά

και ο ήλιος να χορεύει στις βεράντες του Saint George Hotel.

        Όλα είναι έτοιμα

τα φρούτα στον πάγο, τα σερβίτσια ανέγγιχτα

και οι λέξεις κομψά ταιριασμένες σε μιαν ανύπαρκτη σχέση.

        Αργότερα μένει

το μαλακό φως και το τρεμούλιασμα του αέρα στη νύχτα

το φέγγος πίσω απ’ τα μάτια σου στον άλλο ουρανό. Μα τώρα

που η αγωνία πυκνώνει και η μοναξιά του αρμυρού νερού

       δεν ξεδιψά

μας γέννησε η ένοχη σχέση, μας πεθαίνει

η ευθύνη της σκηνοθετημένης εκλογής. Τι γυρεύαμε

σ’ αυτές τις ξαπλωμένες κολόνες που δεν ονειρεύονται

τι να ζητούσαμε