Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Αναβόσβηναν τ΄ άστρα στη μαρκίζα του μαγαζιού. Κάποια στιγμή ένα απ΄ αυτά καρφώθηκε και ομόρφυνε τον ουρανό. Τι και αν χάλασε η μαρκίζα, τι και αν όλο και λιγότεροι θα τ΄ αναγνωρίζουν από μακριά, έτσι μονόφθαλμο, παράξενο καθεστώς. Σε λίγο και τ΄ άλλο άστρο, με την όψη σου χαραγμένη σε πυρήνες θα στάξει τη νύχτα σκληρό, πολύ σκληρό μέταλλο.
Λοιπόν, όσο αυτή η μαρκίζα αντέχει, όσο ανάβουν τα μικρά, κεφάτα αστέρια κάτω απ΄τα μπαλκόνια μας, τότε , δεν θέλα να φανώ αισιόδοξος, μα τότε κάτι μπορεί να σωθεί.
Η συναυλία ποτέ δεν τελειώνει. Μόνο ένα λυπητερό τραγούδι και ιακχές σβησμένες και χειροκροτήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου