Μπρος σ' έναν οδυνηρό συμβιβασμό;

Μπρος σ' έναν οδυνηρό συμβιβασμό;

Λίγο πριν τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, και σε πείσμα μιας υπεραισιοδοξίας που είχε καλλιεργηθεί, είχαμε μιλήσει [εδώ] για την επιτακτική ανάγκη να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επερχόμενες εκλογές έτσι ώστε, επιτέλους, να υπάρξει μια κυβέρνηση που σε πρώτη φάση να παλέψει. Ο λόγος βέβαια ήταν πως όταν, από τα τέλη του 2009 μέχρι τις αρχές του 2015, οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι εκπρόσωποί τους είχαν περιοριστεί: 

-στη δακτυλογράφηση των εντολών που έπαιρναν,

-στην παρακολούθηση, «από μακριά», της φυγής, προς «ασφαλείς» τραπεζικούς παραδείσους, των πολύ μεγαλύτερων από παλαιότερα υπερκερδών της οικονομικής ολιγαρχίας και των λακέδων της και

-στη φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών,

πόσα πράγματα και ανατροπές τελικά θα μπορούσε να πετύχει; 

Στην κατάσταση που παρέλαβε η ευθύνη των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη είναι τεράστια. Αρκεί προς τούτο να σκεφτεί κάποιος το πώς στις Κάννες οι δύο πρώτοι, στη χειρότερη με διαφορά ταινία που παίχτηκε ποτέ εκεί, έσκαψαν το λάκκο του Γεώργιου Α. Παπανδρέου πουλώντας εκδούλευση στους ξένους καταστροφείς μας για να τύχουν της εύνοιάς τους ως ικανότεροι στην υλοποίηση των σχεδίων τους σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο  Γεώργιος Α. Παπανδρέου είναι άμοιρος ευθυνών. Κάθε άλλο!  Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου είναι αυτός που βαρύνεται με την κύρια ευθύνη της σημερινής κατάστασης και φυσικά υπόλογος απέναντι στην καταστρατήγηση του Συντάγματος.

Ας γυρίσουμε πίσω στο 2009. Το ΠΑΣΟΚ υπό τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου κερδίζει με συντριπτική διαφορά τις εκλογές του Οκτώβρη 2009. Εκλογές στις οποίες κανείς, ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ, που απ’ ό,τι έδειχναν τα πράγματα θα αναλάμβανε την εξουσία, είχε με ειλικρίνεια αναφερθεί στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Κακή κατάσταση της οικονομίας που μόνον ένα «λεφτά υπάρχουν», βασικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ και του Γεώργιου Α. Παπανδρέου προσωπικά, κάπου την υπονοούσε. Ένα σύνθημα που όπως είπαμε υπονοούσε μεν ότι η οικονομία είχε πρόβλημα αλλά πως το πρόβλημα θα ήταν αντιμετωπίσιμο από την ελληνική κυβέρνηση. Ψέμα. Τεράστιο ψέμα! Ψέμα καθοριστικό για την έκβαση των εκλογών και των όσων ακολούθησαν.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και το σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον  Γεώργιο Α. Παπανδρέου και μέσα σ’ έναν πρωτοφανή καταιγισμό πληροφοριών (σε εισαγωγικά ή μη) από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, που φυσικά μόνο συσκότιση προκαλούσαν, τελικά αυτό που λεγόταν καλυμμένο και θα έπρεπε να είχε μείνει ήταν ότι:

-το χρέος του ελληνικού δημοσίου προς λίγες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, γαλλογερμανικές κυρίως τράπεζες, και, σε δεύτερο επίπεδο, έλληνες πολίτες και ΝΠΔΔ κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί όπως ήταν και

-τα ετήσια έσοδα του ελληνικού κράτους υπολείπονταν κατά πολλών δις ευρώ των εξόδων. Το φαινόμενο των εσόδων να υπολείπονται των εξόδων οφειλότανε:

1. στη φοροδιαφυγή, που τότε άγγιζε τα 60 δις ευρώ το χρόνο (!) προκαλώντας απώλειες εσόδων της τάξης των 15 δις ευρώ. Φοροδιαφυγή που καμία κυβέρνηση μέχρι τότε δεν είχε αγγίξει, αλλά απεναντίας είχε συστηματικά συντηρήσει,

2. στη διάλυση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της ελληνικής οικονομίας, που είχε λάβει χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες με ευθύνη της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ελληνικών κυβερνήσεων και

3. στις υπέρογκες για το ελληνικό κράτος στρατιωτικές δαπάνες. Στρατιωτικές δαπάνες που οφείλονταν στις διαπλεκόμενες σχέσεις των ξένων προμηθευτών με τους έλληνες αξιωματούχους, σε όλα τα επίπεδα εξουσιών, και στη συντήρηση από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο έτσι ώστε το ελληνικό κράτος να υποχρεώνεται να συντηρεί έναν πανάκριβο στρατό, προς όφελος των δυτικών εταιριών που προμήθευαν οπλικά συστήματα.     

Στο σημείο εκείνο, αρχές του 2010, αυτό που όφειλε να είχε κάνει ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Α. Παπανδρέου θα ήταν να προσφύγει αμέσως σε εκλογές ζητώντας εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό:

αφενός, έχοντας ως όπλο τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεωκοπίας, να διαπραγματευτεί με τις, λίγες όπως είπαμε, γαλλογερμανικές τράπεζες για ένα κούρεμα μέρους των χρωστούμενων και μιας χρονικής εκ νέου διευθέτησης της καταβολής των δόσεων των οφειλόμενων

αφετέρου να εξορθολογήσει τα έξοδα του ελληνικού δημοσίου και να προβεί σε όποια απαραίτητη ενέργεια συμπεριλαμβανομένων, εάν δεν γινόταν αλλιώς, κάποιων μικρών περικοπών των μισθών στο δημόσιο και των συντάξεων.

Ως προς τα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής δεν χρειαζόταν καμία εξουσιοδότηση αφού η επιβολή του πλαστικού χρήματος και ο έλεγχος των κινήσεων των τραπεζικών λογαριασμών θα αρκούσαν.

Και τι κάνει; Αγνοώντας το ελληνικό σύνταγμα, στο οποίο ορίζεται σαφώς και ξεκάθαρα ότι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους μπορεί να γίνει μόνο μετά από εκλογές, οι οποίες θα ζητηθούν για αυτόν το λόγο (δηλαδή το αν και το ποιες θα είναι οι εκχωρήσεις και σε ποιους), καλεί το ΔΝΤ, τους εκπροσώπους του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και της Ε.Ε και διαπραγματεύεται μαζί τους. Αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ήταν το πρώτο και καθοριστικό μνημόνιο. Μέσω αυτού του πρώτου μνημονίου:

-τακτοποιήθηκαν οι οφειλές προς τις λίγες γαλλογερμανικές τράπεζες, έστω και κουρεμένες, 

-τα χρέη θα οφείλονταν πλέον και στα κράτη που συμμετείχαν ως δανειστές στο πρώτο μνημόνιο, άρα στους λαούς τους! Ταυτόχρονα όλοι οι νέοι δανειστές απόκτησαν δικαίωμα λόγου σε θέματα που αφορούσαν την κυριαρχία του ελληνικού κράτους αποφασίζοντας για μισθούς (*), συντάξεις, ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας κλπ.

Αυτό το πρώτο μνημόνιο, πέραν του ότι «δεν έβγαινε» και γι’ αυτό ακολούθησε και άλλο που ομοίως «δεν βγαίνει» και πάει λέγοντας, ήταν το καθοριστικότερο των δεινών του ελληνικού λαού που ακολούθησαν. Αυτό το πρώτο μνημόνιο που υπογράφτηκε από την κυβέρνηση Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Την κυβέρνηση που δεν είχε πάρει εξουσιοδότηση να το υπογράψει.

[(*) Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι δανειστές απέκτησαν λόγο και για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Επέβαλαν και επιβάλλουν μειώσεις, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας όταν, στην Ε.Ε και στις χώρες της ευρωζώνης, συμβαίνει εκεί που οι μισθοί είναι υψηλοί να υπάρχει ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη ενώ εκεί που οι μισθοί είναι χαμηλοί προβλήματα ανταγωνιστικότητας και υπανάπτυξη. Διότι προφανώς το ζητούμενό τους, που η κυβέρνηση Γεώργιου Α. Παπανδρέου τους έδωσε, ήταν η δημιουργία εργασιακού μεσαίωνα και συνθηκών Κίνας, Ινδίας, Βουλγαρίας κλπ όπου απλώς θα παράγουμε για τους βορειοευρωπαίους με τριτοκοσμικές αμοιβές σε μόνιμα προβληματική οικονομία.]    

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα πάντα εν μέσω χλευασμών (έξω και μέσα) και πεμπτοφαλαγγιτών να ανατρέψει την κατάσταση. Ήταν και είναι με την πλάτη στο τοίχο και δεμένα τα χέρια πισθάγκωνα από τα δεδομένα που παρέλαβε. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο επόμενο διάστημα, αλλά τουλάχιστον το πάλεψε, όταν οι προηγούμενοι εξασκούνταν στη δακτυλογράφηση. Το αποτέλεσμα δεν περιμένουμε να δικαιώνει τις προσδοκίες του Φλεβάρη 2015, αλλά κάτι θα κερδηθεί. 

Γιώργος Πρίμπας
(20.05.2015)