Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εικοστό τρίτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ", το κείμενο: "Η κίνηση των νημάτων" του Απόστολου Θηβαίου.
------------------------------------------------------
Η γενιά της ήττας
Τίτλος τιμής για την εποχή μας
Η ελληνική ιστορία, ένα παρανάλωμα της πιο σκληρής μοίρας. Το πιο ανανεωτικό, το πιο λαμπρό εκμαγείο της να καταστρέφεται κάτω απ΄τις οπλές των αλόγων, μες στη σκόνη ανεξέλεγκτων επελάσεων. Έτσι να εξαντλείται η ουσία του ελληνισμού. Και έπειτα καινούριες θυσίες και σύμβολα καινούρια της ιστορίας μας. Το πρόσωπό της να διδάσκεται στους φοιτητές της σχολής των καλών τεχνών, να διδάσκεται σε κέντρα εργατικά και νεολαίες. Κάθε γενιά να βαρύνεται μ΄ένα θεόρατο φορτίο. Ξανά και ξανά στα νησιά, τ΄ανάστημά της σε τοίχους, μάντρες και αδιέξοδα. Τέτοια είναι η ιστορία του ελληνισμού και δεν μεταβάλλεται. Η διδασκαλία της ήταν πάντα ένας αδύναμος παλμός που όλο πασχίζει και μια κρυμμένη αδικία.
Υπάρχουν έργα που μας εισάγουν στην ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού. Που αντλούν το σφυγμό τους απ΄αυτή τη μεγάλη και οδυνηρή δεξαμενή των εθνικών αναμνήσεων. Πολιτισμός μοντέρνος, χειραγωγίσιμος, που τίποτε δεν γεννά και όμως παραμένει, υποκείμενο σαθρό μιας μεγάλης πια απόστασης. Οι δρόμοι, τα παράθυρα, οι δάσκαλοι, οι κρεμασμένοι, οι εξόριστοι άλλων εποχών συνιστούν τοπία της σύγχρονης, ελληνικής ιστορίας. Και το δράμα να περιλαμβάνει πάντα ότι μας συνθέτει. Χρησμό και ιστορία και λαό. Με γερές δόσεις τραχύτητας και εφιάλτη. Έτσι που τούτη η δική μας εποχή να μας αποδίδει πια με τιμές και δέος τον τίτλο που εμείς γι΄άλλους επιφυλάξαμε. Γενιά της ήττας που γίνηκε βάρος και απειλή. Γιατί με μας νικήθηκαν και όλοι αυτοί οι νεκροί, τόσες και τόσες λεγεώνες παράφορες, δοσμένες στ΄όνειρο. Τώρα στους καθρέφτες της ιστορίας, βρώμικοι, λεκιασμένοι, σαν τα ρούχα και τις συνειδήσεις μας, από περιφρονήσεις και ιδέες μεγάλες μιας ιστορικής μυθολογίας.
Εμείς της ήττας η γενιά, τ΄αρχαίο κομματιασμένο σύμπαν. Και εμείς πάλι, το δικό μας δέρμα, δέρμα σπιτιών της Λευκωσίας και της Αθήνας, πέτρας ζεστασιά, είσοδοι σε υποχώρηση, κλειστά σκεπαστά μπαλκόνια που θα λάμψουν κάποιο βράδυ μες στην ησυχία.
Απόστολος Θηβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου