Η Ελλάδα μου
Καΐκι ψαράδικο αξιώθηκα την ανατολή στα νερά του Αιγαίου.
Με μπόλιασαν οι φάροι στα νησιά,
τ' αηδόνια στα ποτάμια,
τα αμπέλια φυτρωμένα σε στάχτες,
οι ελιές με τον άγουρο καρπό,
τα πεύκα στην Πίνδο, τα κυπαρίσσια στο Ιόνιο.
Τα στάχυα, οι παπαρούνες,
τα βότανα και τα μυριστικά,
το βλέμμα των ηλικιωμένων στα βουνά και τα λιμάνια,
ο μεσημεριάτικος ύπνος του καλοκαιριού
κάτω από τις μουριές.
Όπου πάτησα, μέσα στο λιγοστό χώμα,
άγγιξα ρίζες που φύτεψαν πρόγονοι Έλληνες.
Κάθε που κοιμήθηκα με προσκεφάλι τις πέτρες
μετάλαβα την πνοή της Ελλάδας.
Τελευταία ορίζει τις νύχτες μου, γυμνή από όρους και μύθους,
από τα ρούχα του βασιλιά που της φορέσαμε αδιάφορα,
παιδιά ανόητα και αλαζονικά.
Άλλοτε τυλίγεται σε όνειρα νηπίων και μοιράζεται -
αντίδωρο-, σε άστεγους μάρτυρες, απέλπιδες αυτόχειρες,
γονείς ανέργους, παρίες και πένητες.
Άλλοτε φοράει το λευκό πουκάμισο του πατέρα
κεντημένο με φρέσκες πληγές κι αγκάθια,
παλιές προδοσίες, λήθη και γνωστά λάθη.
Αποζητά ήσυχα βράδια σ' έρημες αυλές'
ξαποσταίνει σ' άδεια σκαμνιά, κάτω από την περγουλιά.
Μιαν ανάσα να πάρει.
Μιαν ανάσα να πάρω,
να λαμπαδιάσει το Φως της εντός μου – πυρκαγιά του Αυγούστου,
να σκορπίσουν στάχτες οι χειμώνες...
Μιαν ανάσα να πάρει.
Μιαν ανάσα να πάρω
πριν ανοίξω τα μάτια κι αξιωθώ την Ανατολή της ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου