Οι φίλοι των δέντρων
Οι φίλοι των δέντρων γνωρίζουν τόσα μυστικά όσα κανείς. Ποτέ δεν αποκαλύπτουν το φριχτό τους τέλος, ποτέ δεν σμίγουν με τη μέρα. Η γενιά τους είναι χαμένη από καιρό. Είναι αυτοί που προσμένουν ένα σινιάλο έξω απ΄ τις αυλόπορτες, είναι αυτοί που χτυπούν τις χορδές όταν όλα πάλλονται. Και οι ορίζοντες αποκτούν τη χάρη της ελαιογραφίας και η Ιουλιέτα κοιτά έκπληκτη την πόλη μέσα απ΄ τα σίδερα. Και οι ποιητές που νομίζαμε πως χάθηκαν στα γνώριμα στέκια τους να χαιρετούν τους περαστικούς και τα χρόνια βγάζοντας μ΄ ευγένεια τα καπέλα τους. Και η Αλίκη άδεια από θαύματα και εκείνη η σκοτωμένη από έρωτα μικρή, ξανά στο μέσον των οδών Πανεπιστημίου και πέριξ. Εδώ χάθηκε η νιότη μου, εδώ ξεκινούν τους μανιώδεις αγώνες τους οι ποδηλάτες, εδώ οι ναοί και τα ηρώα της ζωής μας, όλεθροι, επαναστάσεις, εξουσίες πατρικές, βοές των δρόμων. Εδώ οι τοίχοι των εκτελέσεων και να χορεύεις λέει με φόντο τα κύματα, πλησιάζοντας αδιάκοπα με μεθόδους προσωπικές το φως.
Οι φίλοι των δέντρων ήταν μια αφορμή. Ομολογώ πως τίποτε άλλο δεν θέλησα να σας πω απ΄ τις ενστικτώδεις λειτουργίες του θαύματος όταν συντελείται στους μέσα κόσμους. Περισσότερο για πράγματα με πρόσημο σπουδαιότητας, όπως προσέξτε, όλεθρος, ναοί, δρόμοι, πατέρας, χορδές, μυστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου