Η ποίηση δε με συμπαθεί [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ

Αγίνωτο σταφύλι ο κάματος
να μεθύσει με επτά καφέδες
ούτε φυγάς σελάνα στον κόρφο του

Ενδεχομένως ξιφομαχώ
εμπύρετα αστέρια απόψε
κι όποια λάμψη εκπέσει
δικαίως θα μοιραστεί
σε λείψανα λέξεις

Μολύβι και δίστομο κοπίδι
ίδιες εικόνες επιστρέφουν
Τρίτη σαρκοφάγος σκοτεινιάζει
έως Άπω Ανατολή

Στο βάθος
θάλασσα κρεμασμένη
στη φλογάτη χαίτη
της Μικρής Άρκτου

απλώνω τα χέρια
να την αγκαλιάσω

ύπνος ερωδιός
μου κλείνει το μάτι

τάχατες ότι με θέλει
να φτερίσουμε προς Βόρειο Σέλας

ή

μήπως ήδη νεκρός
το ποίημα γυμνό
συνοδεύω στο τέλος του;