O χρήσιμος.

Χώρος: Ένα γραφείο διευθυντή εταιρίας. Δεξιά και προς το μέσο της σκηνής υπάρχει ένα ξύλινης επένδυσης γραφείο διαγώνια προσανατολισμένο ως προς τη σκηνή πίσω από το οποίο διακρίνεται ένας άντρας γύρω στα πενήντα να διαβάζει ένα χαρτί. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα στυλό. Στο γραφείο του υπάρχουν ένα τηλέφωνο, ένα φορητό pc, μια θήκη (ταψάκι εισερχομένων - εξερχομένων) για χαρτιά και στο δεξί άκρο του γραφείου ένα φωτιστικό. Μπροστά στο γραφείο υπάρχουν δυο καρέκλες επισκεπτών και μεταξύ τους ένα μικρό τραπεζάκι. Πίσω από το γραφείο, στον τοίχο υπάρχει ένα παράθυρο καλυμμένο από κατεβασμένα στόρια. Στο μέσο της σκηνής, στο βάθος διακρίνεται μια βιβλιοθήκη διπλή γεμάτη κλασέρ και μπροστά της και λίγο αριστερά ένα ξύλινο στρογγυλό τραπέζι συσκέψεων με τέσσερις καρέκλες. Αριστερά προς το μέρος των θεατών υπάρχει μια κλειστή ξύλινη πόρτα και δίπλα της ένας καλόγερος για πανωφόρια όπου κρέμεται σε κρεμάστρα ένα σακάκι. Τέλος στην οροφή υπάρχουν δυο σειρές φώτα γραφείου αναμμένα.                  

Κτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει. Αφού ακούσει: Κα Καίτη σας το είπα και νωρίτερα! Θα σας πω εγώ πότε και αν θα τον φωνάξω! ... Ναι, να περιμένει έξω. Ευχαριστώ. Το κλείνει μάλλον απότομα. Μειδιώντας χαιρέκακα: Έτσι είναι κ. Αναστασίου. Τα πράγματα αλλάζουν. Σημειώνει κάτι στο χαρτί που κρατά και συνεχίζει να το διαβάζει. Το πρόσωπό του, στο οποίο αποτυπώνεται, διακριτικά πάντως, μια έπαρση, παραμένει ήρεμο χωρίς συσπάσεις ή περιττές κινήσεις. Μόνο τα μάτια του μερικές φορές κλείνουν ελαφρά και ταυτόχρονα μαζεύουν τα χείλη του δείχνοντας αποφασιστικότητα σε αυτό που σκέφτεται να κάνει. Πώς μπορώ να ξεχάσω πέρσι όταν πήγες και κάρφωσες τον Τάκη για κείνο το λάθος στην αποθήκη. Λάθος!; Σιγά… κάποιες διπλοεγγραφές σε εξαγωγές υλικών είχε περάσει ο νέος αποθηκάριος που ισχυρίστηκες ότι σκόπιμα… ναι! σκόπιμα είχες πει, αλλά χωρίς αποδείξεις… έτσι ακριβώς είχες πει (γιατί ποτέ δεν έγραφες αναφορές): «Τις συγκάλυψε σκόπιμα σε βάρος των συμφερόντων της εταιρίας για να μην φαίνονται οι διαφορές στο στοκ των ανταλλακτικών οι οποίες δεν δικαιολογούνται». Διαφορές ασήμαντης αξίας Αναστασίου, λίγων εκατοντάδων ευρώ που πόσες φορές δεν είχαμε διαγράψει στο παρελθόν; Αλλά τότε, βλέπεις, υπεύθυνος ήταν άλλος. Φίλος σου… Φίλος σου; Έχεις εσύ φίλους; Σταματάει για λίγο να μονολογεί χωρίς να συνεχίζει και το διάβασμα. Κοιτάει προς το άλλο μέρος του χώρου του γραφείου. Και σου το ‘χε πει ο Τάκης: «Μην πεις τίποτα για μια δυο μέρες. Ναι, λάθος… λάθος του νέου αποθηκάριου στον πανικό του από την απειρία του, να περάσει διπλοεγγραφές αντί να περιμένει και να ψάξει λίγο καλύτερα. Άσε να δούμε μήπως βρίσκονται κάπου.» Σκόπιμα είχες πει… Σκόπιμα!... «Θα υπογράψω», έτσι σου είχε πει ο Τάκης, «ότι τα αποθέματα είναι εντάξει και αν μέχρι αύριο δεν βρεθούνε, θα δω τι θα κάνω». Εξάλλου Αναστασίου ποιος να τα ‘χε πάρει και τι να τα ‘χε κάνει; Εκτός από τα δικά μας μηχανήματα πουθενά αλλού δεν θα μπορούσανε να χρησιμοποιηθούνε. Τον πανικό του νέου αποθηκάριου εξάλλου εσύ είχες φροντίσει να τον συντηρείς για να πουλήσεις εκδούλευση στο διευθυντή. Είχε κάνει το λάθος να ‘ρθει να σου το πει – δεν σε ήξερε βλέπεις και είχες φροντίσει, μόλις είχε έρθει στη δουλειά, να του πεις ότι εσύ είσαι για κάθε πρόβλημα – αντί να μιλήσει μόνο στον Τάκη, Και ο Τάκης πάλι, δεν σε ήξερε; Κόλλησε το μυαλό του; Μα, να ‘ρθει και να σου πει ότι θα υπογράψει ότι είναι εντάξει τα αποθέματα; … Καθίκι! Σκέφτηκε, έτσι νομίζω, ότι δεν θα βιαστείς να τους καρφώσεις αφού ο Τάκης ήτανε τόσα χρόνια στην εταιρία, με άριστο όνομα και πολύ παλαιότερος σου. Πού να ‘ξερε πόσο κάθαρμα είσαι; Σκέφτεται λίγο. Ήτανε! Από τη μέρα που τον διώξανε χαθήκαμε. Μου χρέωσε βλέπεις ότι δεν τον είχα βοηθήσει. Και τι να ‘κανα; Τα ανταλλακτικά βρεθήκανε μια βδομάδα μετά πάνω στο χαλασμένο φορτηγό. Μίλησα στο διευθυντή, του είχα πει ότι: «να, κανείς δεν τα πήρε, εδώ ήταν», αλλά ήταν απόλυτος. Είχες φροντίσει… Εξάλλου για σένα έλεγε ότι του ήσουνα πραγματικά χρήσιμος. Γιατί; Τι ακριβώς έκανες; Χωρίς αντικείμενο ήσουνα. Όλη τη μέρα γύριζες. Σύμβουλός του, δηλαδή το καρφί του, ήσουνα… Δεν τον ξαναείδα. Θα μπορούσαμε να κάνουμε, τώρα που ανέλαβα εγώ διευθυντής, πολλά με τον Τάκη, αλλά χάθηκε. Το τηλέφωνό του δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή και η κόρη του το μόνο που μου είπε ήταν να μην την ενοχλήσω πάλι… Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά Τάκη αλλά χάθηκες. Δεν σε κατηγορώ… Σε καταλαβαίνω… Δεν έχεις θέση εδώ, Τάκη… Κοκκινίζει, δαγκώνει τα χείλια του και ξεροκαταπίνει. Κοιτάει για κάποια ώρα το χαρτί που κρατάει μπροστά του. Το βλέμμα του σταδιακά παγώνει. Στην αρχή διστάζει αλλά το σκίζει σε πολλά κομμάτια και το πετάει. Σηκώνει το τηλέφωνο. Κα Καίτη παρακαλώ να διαγράψετε τον αριθμό πρωτοκόλλου της απόλυσης του κ. Αναστασίου από το βιβλίο και να φροντίσετε να διαγράψετε το θέμα ώστε να μην φαίνεται. Ναι, και πείτε του παρακαλώ να περάσει.

(20.05.2016)