Στίχοι για την Άνοιξη των νερών.
Όρμησα κατά πάνω στη θάλασσα
τη στενάχωρη
από τόσα καΐκια
κι η τύψη μου ότι δεν αγάπησα
έσβησε πια.
Μα και να πιάστηκα στ’ αγκίστρι
των αισθημάτων
η τιμωρία ίδια είναι.
Βράχοι
αγάλματα
μεγάλων ποιητών
μου φράζουν το δρόμο.
Λέω, ίσως βαδίσω πάνω στα νερά
ή μπω στο πλοίο που βγάζει
ανοιχτά της νύχτας,
πλάι σ’ ένα πέλαγο χωρίς αλάτι.
Εκεί γλαρόπουλα, συλφίδες
και πολλή μοναξιά
όλοι αγκαλιά με τον
Ισημερινό Έρωτα.
Λίγες στιγμές πιο κάτω
απ’ την αγρύπνια.
Η σκέψη που με οδηγεί
απαγορεύει.
Τα θολά ηλιοτρόπια,
φιλτράροντας
τα σκότη με μοναχικά κεριά
εκεί όπου φαίνει η Άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου