Ερέβους γνώσεις [ΦΚ]

Ερέβους γνώσεις.

Μικρά κομμάτια ερέβους τα πετράδια

Ποιήματα αρχαίων ποιητών, από καιρό χαμένα.  

Σκάβουν το έρεβος οι ποιητές,
έτσι λέει ένας φίλος.
Σκάβουν το σκότος το βαθύ,
ψάχνουν να βρουν πετράδια.
Στο έργο τους στέκει αρωγός
το φως που αδιάκοπα βοά
και μόνο αυτοί το βλέπουν.

Κάθε που πέφτει βότσαλο
ή ένα μικρό αγκωνάρι
στης Άβυσσος το τρίσβαθο,
άγριο, μαύρο, σκοτάδι,
σα σε πηγάδι απύθμενο,
που τελειωμό δεν έχει,
στον πάτο που δεν φαίνεται,
που δεν βυθομετράται,
κύκλους που κάνει αμέτρητους
και είν’ ως να συλλογάται
η μάνα του η Άβυσσος
το αρχαίο που λάμπει φως.

Είναι το απαύγασμα του Νου,
που βλέπει μες στα Ερέβη
πετράδια ολοφώτεινα,
που τα κατάπιε η Νύχτα
κι όλο που λεν στους ποιητές:
«Αφέντη εσύ, ξενύχτα!»

Εσύ, αναγνώστη, που περνάς
πάνω από τις αβύσσους,
της θείας γραφής το σκίρτημα
είναι τ’ αρχαία πετράδια.

Κάποτε ήτανε κι αυτά
διάπυροι αστέρες.
Άγνωστα ποιήματα θα πεις
αρχαίων ποιητών.
Πέσαν από τα ύψη τους,
η Άβυσσος τα πήρε
κι είναι σα να γυρεύουνε
τη λάμψη τους ξανά.