Οι εικόνες από το τροχαίο «ατύχημα» δύσκολα ξεχνιούνται. Η λέξη «ατύχημα» σε εισαγωγικά, αν σκεφτούμε τον τρόπο που θα πρέπει να οδηγούνταν το πολυτελές όχημα πριν την φονική σφοδρότατη πρόσκρουσή του στο νόμιμα σταθμευμένο όχημα και την έκρηξη που ακολούθησε, σε χώρο στάθμευσης επί της εθνική οδού Αθηνών – Λαμίας στο ύψος της Θήβας, το απόγευμα της Κυριακής 26.02.2017. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχε ή δεν είχε διαρρεύσει το σοκαριστικό βίντεο, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ, η είδηση από μόνη της θα είχε προκαλέσει πολύ λιγότερη εντύπωση. Δεν θα κάνουμε εδώ τους πραγματογνώμονες ούτε το βασικότερο θα ακολουθήσουμε τη λογική πολλών σχολιαστών στο διαδίκτυο που εστιάσανε στην οικονομική κατάσταση της οικογένειας του νεαρού οδηγού του πολυτελούς οχήματος και της συμπεριφοράς τού πατέρα του ως εργοδότη στη αλυσίδα των πολυκαταστημάτων, των οποίων είναι ιδιοκτήτης. Θα ήταν λάθος. Και θα ήταν λάθος γιατί αυτή η νεοελληνική μαγκιά που σκοτώνει χιλιάδες (κυρίως) νέους κάθε χρόνο είναι εθνικό κουσούρι και διαπερνά κάθετα όλες τις τάξεις.
Είναι μια συμπεριφορά που μας εμποδίζει σταθερά, από τη δολοφονία του Καποδίστρια και μετά, να ξεφύγουμε από τη λογική της πάρτης μας, της νεοελληνικής κουτοπονηριάς, της μαγκιάς του «ποιος είμαι ‘γώ» και της ατιμώρητης ασυδοσίας με χαρακτηριστικό της ότι τη δείχνουμε σε αυτόν τον τόπο. Καμία εντύπωση δεν θα μας έκανε αν μαθαίναμε ότι ο οδηγός, που φέρεται να προκάλεσε το σοκαριστικό αυτό φονικό τροχαίο, στο εξωτερικό, όπου σπούδαζε, δεν θα είχε διαπράξει καν παράνομη στάθμευση.
Θα την αναγνωρίσεις, για να σταθούμε μόνο στα σχετικά με την συμπεριφορά μας στο δρόμο, στους μεθυσμένους οδηγούς των σαββατόβραδων (κυρίως), στις ταχύτητες που αναπτύσσονται μες στις πόλεις και τις κατοικημένες περιοχές, στις δολοφονικές παραβιάσεις του κόκκινου, στα (παράνομα) ζικ ζακ των οδηγών μηχανών, στα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα και ιδίως μπρος στα σημεία διάβασης των ΑΜΕΑ, στον τρόπο που οδηγούνται φτιαγμένα μικρά και όχι μόνο οχήματα, στους αυτοσχέδιους αγώνες μοτοσυκλετών στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, στον τρόπο που κολλάει πίσω σου κάποιος που θέλει να τρέξει για να κάνεις δίπλα και ας πηγαίνεις ήδη εσύ ακόμη και πάνω από το όριο, στους ντελιβαράδες για τους οποίους δεν ισχύει καμία απολύτως διάταξη του ΚΟΚ, στο ότι σε όλο τον πλανήτη το σήμα με τα φώτα σημαίνει: «σου δίνω προτεραιότητα» ενώ στην Ελλάδα: «περνάω!», στη μη χρήση ζωνών ασφαλείας και στα κράνη που κρέμονται στους αγκώνες (διότι ο νόμος που κανείς εδώ και δεκαετίες δεν έχει αλλάξει - γιατί άραγε; - λέει ότι ο οδηγός μηχανής υποχρεούται να φέρει μαζί του κράνος, που η νεοελληνική μαγκιά μεταφράζει σε: το κρεμάω στον αγκώνα και είμαι νόμιμος), στους οδηγούς που βλέπουνε τον πεζό που περνάει και, αντί να κόβουνε, αυτοί επιταχύνουνε κατ’ επάνω του βρίζοντας και κορνάροντας και σε πλήθος άλλων που δυστυχώς αφορούνε και επαγγελματίες οδηγούς ταξί ή λεωφορείων και φορτηγών.
Αν όμως μας είχανε σοκάρει και είχαμε προσπαθήσει ουσιαστικά – όλοι μας και όχι πια μόνο το κράτος λες και το κράτος δεν είμαστε εμείς – να αλλάξουμε όλα αυτά εδώ και χρόνια, τραγωδίες όπως η πρόσφατη δεν θα συμβαίνανε ποτέ. Αλλά, μάλλον και αύριο, πάλι με τον ίδιο τρόπο θα οδηγούμε. Όλοι, ανεξαρτήτως τάξης και οικονομικής επιφάνειας. Γιατί είναι αυτό που κουβαλάμε και που αρνούμαστε να απαλλαγούμε και ιδίως εντός των συνόρων του νεοελληνικού κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου