Κι όμως... [Ιωάννα Δ]

Κι όμως...

Τόσο καιρό, πάνω σ’ αυτή τη γη
και δεν μπόρεσα ακόμα να ζήσω όπως μ’ αρέσει.

Κάπου όμορφα, ήσυχα, φωτεινά...
Να ‘χει μεγάλο ουρανό!

Σε μια φάρμα ίσως, να φροντίζω τα ζώα.
Να τα ταΐζω, να καθαρίζω•
να πηγαίνω και καμιά βόλτα με τ’ άλογα!

Να έχω ένα πιάτο φαΐ. 
Ρούχα, παπούτσια…, ένα τζάκι.

Να μαζευόμαστε το βράδυ, δυο- τρεις...
που κουραστήκαμε ψυχές,
να πίνουμε ένα κρασάκι. 

Να λέμε πως περάσαμε τη μέρα μας.
Όχι πολλά πράγματα.

Και κάπου, απ’ το βάθος, ν’ ακούγεται μουσική...
Ή έστω, κάποιος από ‘μας να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει.

Να υπάρχει κι ένας άνθρωπος που να με γοητεύει...
Να τον ενδιαφέρω κι εγώ.
Να περνάει πότε- πότε να τον βλέπω.
Να μην είμαστε μαζί,
απλώς να υπάρχει. 

Κι έτσι απλά να κυλάει η ζωή.
Χωρίς μόχθο, ανταγωνισμούς,
τρανές επιδιώξεις…
Όσο γίνεται πιο φυσικά.
Κι ας είναι αυτό η “προσφορά” μου στην οικουμένη!

Τουλάχιστον, τώρα•
ή ...