Αν από την περιοχή της πεδινής Κορινθίας (εδώ αναφέρομαι στην περιοχή μεταξύ Λεχαίου, με αυτό, μέχρι και το Βέλο) κατευθυνθείς νότια, προς την ορεινή Κορινθία, ανεξάρτητα του δρόμου, θα έχεις δίπλα σου ή θα συναντήσεις κάποιο από τα πολλά ρέματα, τα οποία μεταφέρουν όμβρια νερά προς τη θάλασσα (τον Κορινθιακό κόλπο). Οι ρεματιές αυτές, όπως τις είχα γνωρίσει πριν 32 χρόνια, ήταν ένας πλούτος χλωρίδας και ομορφιάς. Μάλιστα τα πολύ ψηλά δέντρα και η πυκνότητά τους εξασφαλίζανε δροσιά ακόμη και μες στο καταμεσήμερο ημερών με καύσωνα.
Η εικόνα σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Σχεδόν από όλες είτε πέρασε η φωτιά (ακολουθούμενη ενίοτε και από την καταπάτηση των καμένων εδαφών) είτε ξεκίνησε μες σε αυτές αφού, ας πούμε, όποια είχε την τύχη να "φιλοξενεί" καμιά χασισοφυτεία και κάτι δεν πήγαινε καλά, η φωτιά (θα) έσβηνε τα ίχνη.
Δύο άντε τρεις να έχουνε μείνει ανέπαφες και μια εξ αυτών είναι αυτή που βρίσκεται νοτιοδυτικά των χωριών Μπολατίου και Βοχαϊκού, στην οποία υπάρχει ο Ι.Ν. Αγίων Αποστόλων.
Η οποία ρεματιά βέβαια, όπως φαίνεται στις δύο επόμενες φωτογραφίες, φέτος τη γλύτωσε από τύχη αφού η φωτιά της 13.07.2017, η οποία άφησε ΔΥΣΤΥΧΩΣ και ένα νεκρό πυροσβέστη, σταμάτησε ακριβώς πριν κατακαύσει τα πανύψηλα δέντρα που βρίσκονται δίπλα στον Ι.Ν. Αγίων Αποστόλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου