Οδηγίες για μια φωτογράφιση [Χρήστος Τουμανίδης]

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ

Αυτό το απόγευμα Θα μείνει στα χαρτιά.
Μια λέξη, ένας στεναγμός ή
στάση αθανασίας, όπως λεν.

Θα μείνει και Θα μείνεις μέσα στη φυγή,
σαν να μην έφτασε ποτέ.
Όπως τόσα και τόσα απογεύματα,
στη Λιθαριά, στη Νάουσα, στα Σούσα.
«Άκου απ’ το βάθος των ετών τη μουσική,
τα σκοτεινά νερά της Αράπιτσας...».
Τώρα, γείρε λιγάκι το κορμί,
έτσι καθώς γέρνουν τα δέντρα στο νερό,
καθώς γέρνουν οι ώρες και οι δρομείς
Ωραία!

«Θα έμαθες φαντάζομαι τον Θάνατο-
αλλά, τι λέω, πεθαίνουνε οι ποιητές;»

Λίγη ανάμνηση ουρανού εδώ
κάτι σαν λιόγερμα θριάμβου, ναι.
Πόσο είχες αλήθεια κουραστεί να περιμένεις.
«Έτσι γίνεται πάντα ή σχεδόν. Να μένουμε
με τη μεγάλη προσδοκία». Τα μάτια τώρα
προς τη νύχτα που θα ‘ρθει
                        στο άστρο που τρεμοπαίζει.
Ακίνητος λοιπόν! Κυρτός.
Να φαίνεται πως κουβαλάς στην πλάτη
το βουνό,
              με πάνω του τα νέφη
«Ποιος γνέφει;». Απάντησέ του, έχεις καιρό.
Η κίνησή σου μόνο να ‘χει όλες τις εκδοχές.
Έτοιμος; Σκέψου τ’ αγάλματα, τα πουλιά
το αύριο! Ευχαριστώ.

Μέσα σ’ αυτήν την τελική αιχμαλωσία,
ίσως να μην νυχτώσει
Όπως δε νύχτωσε ποτέ μες στα τραγούδια.

(Ήτανε Κυριακή θα λες, κι έκανα σχέδια για το καλοκαίρι).