Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα [στίχοι: Γιάννης Αγγέλακας, πρώτη εκτέλεση: Τρύπες]

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ 

Κάτω απ’ τα πόδια μου οι δρόμοι καίγονται
Τρέχω σαν ξένος στην πιο ξένη ερημιά
Κι ακούω τις γέφυρες που πίσω μου γκρεμίζονται
μα δε με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια

Ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δε με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ό,τι έχει μείνει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δε με νοιάζει αν θα γυρίσω

Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού

Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού

Κλείνω τα μάτια μου, γελάω και αφήνομαι
Μεθάω σαν ξένος στην πιο ξένη αγκαλιά
Πίσω τα ίχνη μου θαμπώνουν και σβήνουνε
μα δε με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια.

Ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δε με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ό,τι έχει μείνει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δε με νοιάζει αν θα γυρίσω

Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού

Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού.

Αυτό το τραγούδι μού φέρνει στο μυαλό (και) τον Ράινερ Ες, τον εγγονό τού Ρούντλφ Ες, του διαβόητου διοικητή των στρατοπέδων στο Άουσβιτς. Έναν πολύ μεγάλο Άνθρωπο, που όχι μόνο αρνήθηκε το ναζισμό και την ακροδεξιά αλλά πρωτοστατεί στον αγώνα ενάντιά τους. Έναν άνθρωπο που αρνήθηκε την οικογένειά του. Οικογένειά του, η οποία παραμένει πιστή στις αιματοβαμμένες αρχές της, και τον αρνήθηκε ως ξένο σώμα στον αρρωστημένο χώρο της. Ο Ράινερ Ες κοιτάει πίσω μόνο για να δείξει και να πολεμήσει τα λάθη. Εμείς στην Ελλάδα όχι. Εμείς κοιτάμε πίσω ζεσταίνοντας τα αυγά του φιδιού. Η ακροδεξιά παραληρηματική ρητορική καλπάζει βρίσκοντας ευήκοα αρχαιόπληκτα ανιστόρητα ώτα. Και καλά από τη Γερμανία του Β’ΠΠ δεν μάθαμε. Από τη μικρασιατική καταστροφή δεν μάθαμε; Από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν μάθαμε; Ας ευχηθούμε να μην χρειαστεί να μάθουμε από τους άλλους. Εκτός αν κάπου μαζοχιστικά μας αρέσει να δημιουργούμε εμείς τα αίτια για να γράφουμε και να ξαναγράφουμε, να λέμε και να ξαναλέμε για χαμένες πατρίδες.