15.03.2019

15.03.2019.

Η Ελισάβετ Λούκου έφυγε στα δυο της τα χρόνια από τα Βίλια για την μεγάλη πόλη. Εκεί άκουσε να μιλάνε τα ελληνικά και κει τα ‘μαθε, και τα ‘μαθε σωστά, όχι όπως τα μιλάνε οι φασίστες, και κει ανάμεσα στους πολλούς τους δρόμους ακολούθησε αυτόν, της Έλλης Λαμπέτη, που την οδήγησε να αποδώσει την Εβραία τού Μπρεχτ όπως καμία άλλη ηθοποιός δεν θα κατάφερνε και ίσως ποτέ καταφέρει στη γλώσσα αυτή. Γιατί ήτανε πια η Έλλη Λαμπέτη, όπως προσδιόρισε εαυτόν, και δεν ποιούσε μονάχα ήθη, πράξη σπουδαία εξάλλου!, αλλά με τρόπο μοναδικό απέδιδε πιστά την περιρρέουσα ρυπαρή ατμόσφαιρα, χωρίς τις ταμπέλες, που στα σκουπίδια έχουνε σαπίσει, ξερνώντας τη πάνω στους θεατές, που θεατές παραμένουν. Αν ζούσε σήμερα, στα χρόνια τής λήθης και των ψεμάτων τού εθνικισμού, κι αν ακόμη μάζευε δυνάμεις να γυρίσει στο χωριό, που ‘δε το φως τού ήλιου, να σταθεί ανάμεσα στους κυνηγημένους και τους φασίστες να τους πετροβολούν γιατί ‘ναι κυνηγημένοι, ποιος δεν θα την έσπρωχνε στην μπάντα;