Le Cap Sunium [Jean Moréas, μετ. ΦΚ]

LE CAP SUNIUM

Sunium, Sunium, sublime promontoire
Sous le ciel le plus beau,
De l’âme et de l’esprit, de toute humaine gloire
Le berceau, le tombeau;

Jadis, bien jeune encor, lorsque le jour splendide
Sort de l’ombre vainqueur,
Ton image a blessé, comme d’un trait rapide,
Les forces de mon Cœur.

Ah! Qu’il saigne, ce coeur! et toi, mortelle vue
Garde toujours doublé,
au-dessus d’une mer azurée et chenue,
un temple mutilé. 


ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΣΟΥΝΙΟ

Σούνιο, Σούνιο, θεσπέσιο ακρωτήρι,
κάτω απ' τον πιο όμορφο ουρανό,
του πνεύματος και της ψυχής το κοιμητήρι
και λίκνο κάθε δόξας για τον κοινό θνητό.

Στην πρώτη νιότη μου άλλοτε, σαν η ολόφωτη μέρα
νικούσε κάθε σκοτεινή σκιά,
η εικόνα σου γοργά σαν τον αγέρα
πλήγωνε τη λεπτή μου την καρδιά.

Τούτη η καρδιά, αχ! πώς ματώνει και συ, όψη φθαρτή,
κράτησε για παντοτινά το πέρασμά σου
πάνω απ' τη θάλασσα γκρίζα και γαλανή,
κι είν' ο ερειπωμένος ναός τ' ανάστημά σου.


Από τη συλλογή "Les Stances" (Οι Στροφές)