Στο Βουνό [Μυρτιώτισσα]

Πηγή: Ο Νουμάς, τεύχος 646 (1919)
(το ποίημα μεταφέρθηκε σύμφωνα με τη νέα γραμματική)


ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ

Ο Έρωτας μας δε μπορεί να ζήσει εδώ στη χώρα,
στενοχωριέται, λιώνει,
Ω, πάμε από τετράψηλη κορφή να δει τη μπόρα
και να γευτεί το χιόνι.

Να ξανασάνει, να χυθεί στο λεύτερο αγέρα
με τ’ άγρια τα πουλιά,
που ζουν αναγαλλιάζοντας, κι απλώνουν στον αιθέρα
σαν τρόπαια τα φτερά!

Τη μέρα ο Ήλιος πύρινος θ’ αναταράζει μέσα μας
το ναρκωμένο αίμα,
Και δροσερές, με τα νερά θα τρέχουνε κ’ οι σκέψεις μας
σε ολόβαθο ένα ρέμα.

Θ’ αρχίσουμε να νιώθουμε του γέρο-πεύκου τη μιλιά,
του θυμαριού τα μύρα,
Της λεύκας το τρεμούλιασμα, που την αλλάζουν τα πουλιά
βράδυ κι αυγή σε λύρα!

Οι νύχτες θα ‘ναι διάφανες, κι εμείς κοντά στον ουρανό,
θα βλέπουμε τ’ αστέρια
Να ξεκινούν χαρούμενα για το δικό σας το βουνό,
για τα δικά μας χέρια!

Κανένας της Αγάπης μας την ιερότατη ηδονή
κανένας δε θα ξέρει
Μόν’ η καλύβα η ταπεινή, κι απ’ την ελάτινη σκεπή
το που θα πνέει αγέρι.

Στης ευτυχιάς τα κύματα μπασμένοι πρώτη μας φορά
θα τρέμουμε οι δυο μας
Μην ξεπροβάλλει απ’ τους αφρούς κάποια Γοργόνα – συφορά!
και πνίξει τ’ όνειρό μας! …

Μ’ αγάλια αγάλια, η ταραχή του αρρωστημένου μας του νου
θα φύγει από σιμά του
Και θα χαρούμε τη χαρά του αφρόντιστου μικρού παιδιού,
και τ’ αναφτέρνιασμά του.

Ώσπου μια νύχτα, ευλαβικά, και με ξαλάφρεμα καρδιάς,
θα δούμε ν’ ανεβαίνει
Μέσ’ απ’ το σπλάχνο του βουνού, η θεία Γαλήνη προς εμάς,
και μέσα μας να μπαίνει!