Πηγή: Ο Νουμάς, τεύχος 204 (1906).
ΑΤΑΒΙΣΜΟΣ
Μητέρα γη! Εσείς κόκκινα χωράφια, ωραίο λιβάδι,
δέντρα μεγάλα που ψηλά ανεβαίνετε με ορμή,
βόδια ξανθά που πίνετε απ’ τους βάλτους προς το βράδυ·
πεύκα που ολόρθα στέκεστε με τρύπιο το κορμί.
Τους δουλευτάδες είδατε προγόνους μου εδώ πέρα
που ακούραστοι κι αβόγκητοι δουλεύαν ταπεινά...
Σκυμμένους πάντα προς τη γη τους φώτιζεν η μέρα,
τα μέτωπά τους άναβαν σαν πέτρινα βουνά.
Και τώρα που έσβησαν αυτοί ποιόνε θα ιδείτε; Εμένα!
Εγώ θυμίζω, ο άρρωστος, τους άξιους, τους τρανούς...
Αδύνατη έχω την καρδιά, τα γόνατα κομμένα
και μόνο στα χωράφια τους δουλεύει ο Νους μου, ο Νους·
Όμως τ’ αλέτρι που έτριβε στα χέρια τα δικά σας
αν δε μπορέσω, ώ πρόγονοι, κι εγώ να σύρω εδώ,
κρατώ την πέννα! Και πατώ στα ίδια βήματά σας.
Ο πατέρας μου όργωνε τη γης — εγώ την τραγουδώ.
ΑΤΑΒΙΣΜΟΣ
Στον κ. Αντρέα Καρκαβίτσα
Μητέρα γη! Εσείς κόκκινα χωράφια, ωραίο λιβάδι,
δέντρα μεγάλα που ψηλά ανεβαίνετε με ορμή,
βόδια ξανθά που πίνετε απ’ τους βάλτους προς το βράδυ·
πεύκα που ολόρθα στέκεστε με τρύπιο το κορμί.
Τους δουλευτάδες είδατε προγόνους μου εδώ πέρα
που ακούραστοι κι αβόγκητοι δουλεύαν ταπεινά...
Σκυμμένους πάντα προς τη γη τους φώτιζεν η μέρα,
τα μέτωπά τους άναβαν σαν πέτρινα βουνά.
Και τώρα που έσβησαν αυτοί ποιόνε θα ιδείτε; Εμένα!
Εγώ θυμίζω, ο άρρωστος, τους άξιους, τους τρανούς...
Αδύνατη έχω την καρδιά, τα γόνατα κομμένα
και μόνο στα χωράφια τους δουλεύει ο Νους μου, ο Νους·
Όμως τ’ αλέτρι που έτριβε στα χέρια τα δικά σας
αν δε μπορέσω, ώ πρόγονοι, κι εγώ να σύρω εδώ,
κρατώ την πέννα! Και πατώ στα ίδια βήματά σας.
Ο πατέρας μου όργωνε τη γης — εγώ την τραγουδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου