ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ
"Τραγουδάτε μωρέ να μη μας πάρει ο ύπνος, Τραγουδάτε! " Ούρλιαξε τραχιά ο λοχίας με κραυγή αγριμιού κι ανατρίχιασε όλο το χαράκωμα.
Χωμένοι μέσα στη λάσπη, ανάκατα με αίμα, χαμένοι σ' ένα απροσδιόριστο, ασάλευτο παρόν, με το ζόρι βαστούσαμε τα μάτια μας, μη κλείσουν κι αμπαρώσουν για τα καλά.
Πότε θα τελείωνε το κακό...;
Πότε - πως - άρχισε;
Κανένας δε μπορούσε ν' απαντήσει, μα ούτε και αναρωτιόταν πια.
Ο χρόνος, οι αισθήσεις, οι θύμησες και οι ελπίδες, όλα είχαν γίνει ένα με τη λάσπη που τσαλαπατούσαμε βουλιάζοντας ολοένα στα σπλάχνα της.
Βρισκόμασταν τόσο κοντά στο τέλος όταν κροτάλισαν οι λέξεις.
Βρισκόμασταν τόσο κοντά στο τέλος όταν χύθηκαν οι εικόνες.
Βρισκόμασταν τόσο κοντά στο τέλος, όταν άρχισε το καυτό τραγούδι καλύπτοντας τα πάντα, αποκαλύπτοντας την αρχή.
Πηγή: drasivrilissia.gr/Themata.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου