Ανομολόγητα [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ

"Όλη μας η ζωή δεν είναι παρά μια αγάπη. 

Ευλογημένοι όσοι την έζησαν,

ευλογημένοι όσοι την περιμένουν ακόμη."

...Άκουσε αγόρι μου, αφού το θες τόσο πολύ να μάθεις.

Εγώ τον πατέρα σου τον έκλαψα σα δικό μου κι ας μ' άφησε αστεφάνωτη. Άλλο δε γύρεψα παρά την αγκαλιά του.

Με τη μάνα σου δεν είχανε πολλά πολλά. Τους χώριζαν θάλασσες και πελάγη.

Μόλις ξεμπαρκάριζε σε μένα ερχόταν κι έβλεπα τα κρυφά του - όσα μ' άφηνε να δω. Του τρωγε τα στήθια ο καημός. Να την αφήσει; Ήσασταν βλέπεις κι σεις, να μείνει εκεί που δε μπορούσε ν' ανασάνει;

Γιαυτό και δόθηκε στη θάλασσα, όλο και πιο μακρυά, όλο και πιο βαθιά, στον αγύριστο, πέρα απ' το κόμπο που δε μπορούσε να λύσει, παρόλο που ένιωθε πως τον έσφιγγε και μέρα τη μέρα τον έπνιξε.

Ας είναι, έτσι το θέλησε η μοίρα, βασανισμένη ψυχή, ξεκουράστηκε.

Όμως τι τα θες και τ' ανακατεύεις; Ποιος να ξηγήσει τη σκοτεινή ρίζα του αθρώπου...Σάμπως εμένα δε με πήρε μαζί του, που απόμεινα ν' αγναντεύω τη θάλασσα;

Μα δε το μετανιώνω. Πήγα εκεί που αγαπούσα, ελεύθερη με όλο μου το αίμα, και κανένας δε μπορεί να με δικάσει, γιατί ο μόνος νόμος που αναγνωρίζω είναι αυτός, της αγάπης.

Για τα άλλα μη τα ρωτάς, χασούρες και κέρδητα όλα στο πάτο.

Ένα μόνο η ζωή μας. Η αγάπη μας.

Να το θυμάσαι.

Πηγή: drasivrilissia.gr.