Πηγή: O Νουμάς, τεύχος 152 (1905).
ΤΑ ΔΥΟ ΒΑΡΕΛΙΑ
Τα δυο Βαρέλια ελεύθερα και μόνα
Επήραν δρόμο μιαν ήμερα· τόνα
Κούφιο ήταν κι αδειανό· μα τ’ άλλο
Γιομάτ’ ως πάνου με πιοτό που ευφραίνει
Της γης κάθε θνητό μικρό ή μεγάλο.
Το δεύτερ’ όμως πάντοτες πηγαίνει
Καταμεσής και πίσω από το πρώτο
Κυλώντας δίχως θόρυβο και κρότο,
Ενώ τ’ ολαδειανό χοροπηδώντας
Με βήματα τρελά κροτεί περνώντας
Και σύγνεφο στο δρόμο του σηκώνει...
Τον κόσμο στο ποδάρι και... τη σκόνη.
Σαν βλέπουν οι διαβάτες, που ‘χαν γνώση,
Αθεόρατο βαρέλι να ‘χει τόση
Ορμή και Τρέλα, σα «ναν το ‘χε πιάσει
Η μύγα», κάνουν τόπο να περάσει·
Μα το μωρό το πλήθος γιουχαρίζει
Το δεύτερο βαρέλι το γεμάτο,
Ενώ το ολαδειανό που πάει τρεχάτο
Θωρεί με θαυμασμό... κι ας μην τ’ αξίζει!
Θόρυβο τέτοιο κάνουνε συχνά
Κεφάλια που όλως διόλου είναι αδειανά·
Μ’ αυτός που ήρωας είναι αληθινά
Διαβαίνει σιωπηλός παντοτινά,
Κάθ’ έργο του και μόνο, που ωφελεί,
Αφήνοντας γι’ αυτόνε να μιλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου