Τέσσερα ποιήματα τού Ντέμη Κωνσταντινίδη

H αφιέρωση

Τζάμπα πήγε η αφιέρωση.
Μείναν άκοπες οι χαρισμένες σελίδες.
Κι ύστερα το βιβλίο πουλήθηκε από τους κληρονόμους
σε παλαιοβιβλιοπωλείο του κέντρου.
Κι άγνωστοι μπορούσαν τώρα να δουν την αφιέρωση.
Κι άγνωστοι να χαϊδέψουν τις άκοπες σελίδες. 


Οι λέξεις μου

Στην Αλεξάνδρα Θυμ. 

Οι λέξεις μου δεν είναι εκπαιδευμένα σκυλάκια ράτσας,
δεν κάθονται τριγύρω μου με τάξη κι αρμονία,
δεν τρων από ακριβές κονσέρβες ούτε κατεβαίνουν σε διαγωνισμούς,
το τρίχωμά τους δεν γυαλίζει ούτε ποτέ έχουν μάθει κόλπα.
Οι λέξεις μου είναι κοινοί κοινότατοι κοπρίτες,
κόλπα δεν καταδέχονται
και διαλεγμένο μ' έχουν από αγάπη,
γιατί ό,τ' είχα το μοιράστηκα μαζί τους,
γιατί νωρίς το χώνεψα πως πλούτος δεν υπάρχει πιο ακριβός,
απ' τις σιωπές μες στα υγρά τους μάτια. 


Τυχαιότητα

Αυτό που λες τυχαιότητα
είναι στην πραγματικότητα
το μπλεγμένο νήμα της ζωής σου.
Κάθε του κόμπος κι ένας σταθμός.
Σε πάει όλο και πιο μέσα στο λαβύρινθο.
Το υποπτεύεσαι βέβαια
δεν σε περιμένει εκεί κανένα τέρας
άλλο απ' τον μονότονο χτύπο της καρδιάς σου
και της στάλας τον πανάρχαιο ήχο.


Tα λίγα

Δεν του 'μειναν πολλά
για ποίηση.
Όμως με τι αγάπη
αυτά τα λίγα υλικά
σε ελεγχόμενη φωτιά
ανακατεύει.


Ντέμης Κωνσταντινίδης, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2020