Στις βόρειες πλαγιές τού όρους Αιγάλεω, νότια και ψηλότερα από το άλσος τής Μονής Δαφνίου, στη θέση 38°00'40"N 23°37'52"E , βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα, για την αρχαιολογική του αξία, σπήλαια τού ορεινού όγκου που συνίσταται από τα όρη Ποικίλο και Αιγάλεω. Το Σπήλαιο Πανός. Συνοπτικά για την ιστορία του μεταφέρουμε το σχετικό κείμενο από το βιβλίο τού κ. Τάσου Λύτρα: «Τα Σπήλαια του όρους Αιγάλεω – Κορυδαλλός – Ποικίλο»:
Σπήλαιο Πανός (Α.Σ.Μ. 0114). Βρίσκεται σε απόσταση 400 μέτρων νοτιοδυτικά της Μονής Δαφνίου, σε υψόμετρο 160 μέτρων περίπου με βορεινό άνοιγμα εισόδου. Έχει βάθος 11,50 μέτρα και μέγιστο πλάτος 7,80 μέτρα. Διαιρείται, με φυσικές προεξοχές, σε τρία τμήματα από τα οποία στα δύο πρώτα υπάρχουν υπολείμματα τοίχων που διαχώριζαν τα τμήματα του σπηλαίου. Προ της εισόδου υπάρχουν κατάλοιπα αναλημματικού τοίχου και άλλου που έφρασε το στόμιό της. Η ανάβαση σ’ αυτό γίνεται από την βορειοδυτική πλευρά, μέσω μονοπατιού εν μέρει λαξευμένου, εν μέρει κτιστού. Στο ανώτερο τμήμα του σχηματίζονταν μικρό πλακόστρωτο επίπεδο και ακολουθούσε ο αύλειος χώρος της εισόδου. Εκεί υπήρχε βωμός προσφοράς θυσιών στον Πάνα και στις Νύμφες. Στην ανατολική πλευρά του αύλειου χώρου ο αναλημματικός τοίχος σχημάτιζε ορθή γωνία κι έκλεινε το σπήλαιο και από αυτήν την πλευρά. Από μικρό άνοιγμα ξεκινούσε στενό, ανηφορικό και απόκρημνο μονοπάτι προς το βουνό. Το σπήλαιο ερευνήθηκε συστηματικά από τον Ιωάννη Τραυλό το έτος 1932. Τα ευρήματα της ανασκαφής το ανέδειξαν ως τόπο λατρείας του θεού Πάνα κατά τον 5ο αιώνα π.χ.. Βρέθηκαν σπασμένα ειδώλια, λυχνάρι, όστρακα μελανόμορφων αγγείων κ.α. Στους χριστιανικούς χρόνους χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο ασκητή, όπως μαρτυρείται και από μεγάλο σταυρό ζωγραφισμένο στην αριστερή πλευρά του σπηλαίου επάνω στο αρχαίο κονίαμα. Στους χρόνους της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως στάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου