Δυο ποιήματα της Κοραλίας Ανδρειάδη Θεοτοκά

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΘΕΟΤΟΚΑ

Επειδή δε μπορώ να φυτέψω ένα παιδί, ή μια σφαίρα
μέσα μου, μόνη μου,
αν και αγαπώ των λουλουδιών το τέλος
επειδή είμαι η Κοραλία των τάφων
και στεγνώνω τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα κρανίο
καπνίζοντας και ξεφυσώντας την ψυχή μου σε οστά γεγυμνωμένα
επειδή βάφω το κοράκι με το αίμα μου κάθε μήνα
και σμίγω το πνεύμα μου με το φως σου...
Επειδή κληρονόμησα μια δορά λεοπάρδαλης για τους έρωτές μου
και διπλώνομαι στον ύπνο μου για να μη σ’ αρνηθώ,
επειδή σβήνουνε οι ήχοι του αυλού και τα λόγια σου
κι’ άλλος την έρημό μου έζωσε και την ποτίζει,
έλα από τον χλοερό τον τόπο στ’ άδειο μου κρεβάτι,
να σου χαρίσω την οδύνη και τον στεναγμό
το φιλί και τον σπασμό,
τη ζωή που περνά με το κράξιμο της ζωής
και δεν αποχωρίζεται τον εαυτό της.

ΟΡΙΟ

Ίσκιε, πικρό μου όριο,

σπατάλησα τη δύναμή μου πλησιάζοντας

πώς να περάσω από τα μάγια, πώς.

Πέρα από σένα το είδωλό μου μες στο φως

κι εγώ την ύπαρξή μου σέρνω αλλάζοντας.

Ορμάς κρυφά και δένεσαι μαζί μου,

με κυνηγάς, ασάλευτα με φράζεις,

με κυριεύεις καθώς μάχομαι για ν’ αποδράσω·

πιστή φρουρά που καταδιώκεις τη φυγή μου

και τ’ όραμά μου αναίσθητα ταράζεις.

Ίσκιε, πικρό μου όριο, κι αν δε σε φτάσω

θα κοιμηθώ απλά στη γη και συ σιμά θα μείνεις

ώσπου να γίνω μόριο τέφρας, πνοή μιας σκέψης.

Τότε, σκιά μου, μόριο και συ στο φως θα τρέμεις,

τότε θα θες στο σώμα πια να επιστρέψεις.