19 Ιουνίου 2021

[στον Υμηττό, 16.06.2021]

Μια από τις πιο δύσκολες αναβάσεις / καταβάσεις στον Υμηττό, πάντα στα πλαίσια πεζοπορίας και όχι αναρρίχησης / καταρρίχησης, είναι αυτή που ξεκινάει από την περιοχή τής Χαλιδούς, νότια τής Παιανίας, ανεβαίνει αφήνοντας βόρειά της το σπήλαιο Κουτούκι και φτάνει την κορυφογραμμή κοντά στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στην κορυφή τού βόρειου Υμηττού, από τα ανατολικά.
Διαδρομή που λόγω του νοτιοανατολικού προσανατολισμού τής έντονα επικλινούς πλαγιάς και της χαμηλής βλάστησης που κυριαρχεί, δεν συνίσταται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το πιο ενδιαφέρον πάντως τμήμα της είναι αυτό που ξεκινά από την τελευταία ή την προτελευταία στροφή τού ασφαλτόδρομου που καταλήγει στο Σπήλαιο Κουτούκι. Τα δυο αυτά μονοπάτια συναντιούνται λίγα μέτρα μετά την τελευταία στροφή και συνεχίζουν ως ένα. Μια διαδρομή, από το σημείο αυτό μέχρι την κορυφογραμμή, και ευελπιστώ να την ακολουθήσουμε και παρουσιάσουμε, στο παρόν blog, από το ερχόμενο Φθινόπωρο.
Στο παρόν ξεκινήσαμε από την τελευταία στροφή τού δρόμου, προτού το Σπήλαιο Κουτούκι...


















... με στόχο όμως να φτάσουμε στην περιοχή, στην κοίτη τού ρέματος, που βρισκόταν αρχαίο μεταλλείο. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί.



Στην επόμενη διακρίνεται, μετά τη ρεματιά τής Χαλιδούς, ο λόφος με τα Ιερά Ομβρίου Διός και Προοψίου Απόλλωνα, τον Ι.Ν. Πρ. Ηλία και το αρχαίο ρωμαϊκό λατομείο και στο βάθος, πίσω του, ο λόφος τού Μαυροβουνίου.


  
















Στη θέση 37°56’25’’N 23°49’36’’E, δεν στραφήκαμε βόρεια προς τη σηματοδοτημένη διαδρομή που ανεβαίνει τον υδροκρίτη, αλλά συνεχίσαμε δυτικά να πέσουμε στην κοίτη τού ρέματος. 
Η ρεματιά που διακρίνεται στην επόμενη βρίσκεται νότια αυτής που κινηθήκαμε αλλά συμβάλλει με αυτήν (που κινηθήκαμε), η οποία διακρίνεται οριακά στο κάτω μέρος τής εικόνας.


Tην κοίτη τη συναντήσαμε στη θέση  37°56’23’’N 23°49’28’’E, σε σημείο που υπάρχουν ερείπια από παλιές στάνες και ένα κτίσμα καθώς και μια μικρή σπηλίτσα / κοίλωμα.
























Κατόπιν ακολουθήσαμε την πορεία ανάντη του ρέματος – σύμφωνα με παλιούς χάρτες υπάρχει μονοπάτι στην κοίτη τού ρέματος, το οποίο όμως έχει πρακτικά χαθεί από την πολύ πυκνή κατά τόπους βλάστηση (ιδίως πουρναριών), η οποία σε υποχρεώνει να αναζητάς συνέχεια περάσματα στις κακοτράχαλες όχθες τού ρέματος, κάτι που δυσκολεύει πολύ την άνοδο.
Συνεχίζοντας, διαπιστώνουμε ότι η βλάστηση στην κοίτη επιτρέπει πια την άνοδο σε αυτή





















, φτάσαμε στη θέση 37°56’38’’N 23°49’27’’E, όπου σύμφωνα με το χάρτη έχουνε βρεθεί ίχνη αρχαίου μεταλλείου.



















Από εκεί και πάνω η πυκνότητα τής βλάστησης στην κοίτη τού ρέματος φθίνει σημαντικά.


















Προχωρήσαμε λίγο και στραφήκαμε ανατολικά, ανεβαίνοντας την (ανατολική) πλαγιά τής ρεματιάς, εκτός μονοπατιού, μέχρι να βγούμε στον υδροκρίτη όπου κατά μήκος του υπάρχει σηματοδοτημένη διαδρομή, που όπως αναφέραμε πιάνει κορυφογραμμή, μέσω της οποίας επιστρέψαμε. 

   




Δεν υπάρχουν σχόλια: