Ο γέρο Ernesto [Παναγής Αντωνόπουλος]

Ο ΓΕΡΟ ERNESTO

Ο γέρο Ernesto από την Lima, αγαπούσε τα πουλιά, 
και κάθε που πόρτο πιάναμε, έτρεχε για να πάρει 
να πλουτίσει τον παράδεισο, που έτρεφε με καμάρι 
κάποιο Parrot και κάτι παραδείσια τροπικά.

Τα ροζιασμένα του δαυλά, σαν άγγιζαν κάποιο απ’ αυτά 
μετέφεραν στο σώμα του, μια ελαφρά ανατριχίλα 
γιατί του θύμιζαν, στερνή αγάπη ξεχασμένη στην Avila 
το ψαροχώρι π’ άφησε, να ’ρθει να χορτάσει τα δεινά.

Αυλακωμένο πρόσωπο, απ’ του χρόνου μάστορα την σμίλη 
φωτίζονταν σαν άνοιγε, την πόρτα της καμπίνας της υγρής 
πλημμυρισμένης απ’ το μύρο του στρίτσο, της λάσπης της ξερής 
γνωρίζοντας πως δεν περνά, κάποιου ανθόκηπου την πύλη.

Κατάκοπος σαν έγερνε, μες την κουκέτα την στενή 
πριν παραδοθεί ημιθανής, μες την αγκάλη του Μορφέα 
δυο λόγια άλλαζε μ’ αύτη, κοφτά, στη γλωσσά της παρέα 
κι ευτυχισμένος δάκρυζε στη θλίψη, πριν αποκοιμηθεί.

Ο γέρο Ernesto ο Pernano, αγαπούσε τα πουλιά. 
Όταν στην κόλαση του στόκολο, γύριζε τις καδένες 
τις σκέψεις του ελευθέρωνε, που ήτανε δεμένες
Άφηνέ τις, στις Άνδεις να φτερουγίσουν. Ελεύθερα πουλιά.

Florida 6/11/2001

Καδένα: η αλυσίδα τής άγκυρας.
Στόκολο: το λεβητοστάσιο ενός πλοίου.
Στρίτσο: ο χώρος που αποθηκεύεται η άγκυρα.
Δαυλά < δαυλί το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει το μικρό καυσόξυλο αλλά και την κατάσταση τού μεθυσμένου. Ο Παναγής Αντωνόπουλος χρησιμοποιεί τον όρο μεταφορικά για τα δάκτυλα του Ernesto.