Σαλπάραμε κάποτε να συνεχίσουμε ένα ξένο μεθύσι στο άλλο πόρτο ή στην άλλη ζωή. Κάνοντας τη νύχτα μέρα και τον θάνατο φίλο — ζήσαμε με μισή καρδιά σε στεριά και τον θάνατο φίλο — ζήσαμε με μισή καρδιά σε στεριά και σε θάλασσα.
Εξόριστοι σε κίτρινες παλιές σελίδες, παιδιά γερασμένα κι άμυαλοι γέροντες. Κυνηγώντας άφαντα χρόνια στα πέρατα της γης, ζητώντας της ζωής μας τα προσχήματα στον άνεμο.
Όπου κι αν πήγαμε η πατρίδα μάς περίμενε. Με τα μυρωδικά μαύρα μαλλιά της, λατινόγλωσση, με μπίρα και λωτούς και με φτηνή ταρίφα
- τώρα μπροστά στην πόρτα της ξέμπαρκοι και ξεμέθυστοι ψαχνόμαστε για το κλειδί. Κι είναι χαράματα. Και βρέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου