Νύχτα Βασάνου [Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης]

ΝΥΧΤΑ ΒΑΣΑΝΟΥ

Πότε, μάτια μου καημένα, 

θα κλεισθείτε στη σιγή,

να χαρίσετε σ’ έμενα 

ύπνο, ανάπαψη πικρή;

Αφουγκράσου! πώς τ’ αηδόνι 

λούφαξε στην ερημιά.

Άκουσ’, άκουσε τον γκιώνη˙

παύει να μοιρολογά...

Και τ’ αστέρια, μαραμένα 

λουλουδάκια του Θεού, 

σβηόνται, πέφτουν ολονένα 

απ’ τον κάμπο τ’ ουρανού.

Και το πυροφάνι εχάθη, 

που στην έρμη ακρογιαλιά 

φέγγει του γιαλού τα βάθη 

κι αντιλάμπει στη στεριά.

Κ’ η Λιαλιώ που τ’ αγναντεύει 

με λαχτάρα, η λυγερή, 

σφάλησε το τζάμι, φεύγει˙

αχ! τι όνειρα θα ιδεί...

Μοναχός εγώ αγρυπνάω, 

νυχτερεύω μοναχός· 

‘λεημοσύνη σας ζητάω, 

νύχτα, δόλι’ αγάπη, φως!

Ναι, μα το ιερό σκοτάδι, 

ναι, μα τ’ άστρο της αυγής, 

ούτε ύπνος, για σημάδι, 

στη γαλήνη αυτή της γης!...

Γίνε, νύχτα, συντροφιά μου, 

στη βαθιά, άπειρη σιγή˙ 

έλα μες στην αγκαλιά μου, 

δως μου ανάπαψη πικρή.

(1903)